Przemilczane Polskie tryumfy

Od wielu lat starano się przemilczać lub wręcz fałszowano wspaniałe karty historii Polski, sukcesy polityczne i zwycięstwa militarne, a ich rocznice – zamiast obchodzić w atmosferze dumy i radości – traktowano jako “niepoprawne politycznie”, skazując je na świadomościowy niebyt.  Nic więc dziwnego, że wielu Polaków wciąż trwa w przekonaniu, iż nasza historia sprowadza się wyłącznie do klęsk i tragedii, a każde święto państwowe powinno kojarzyć się z atmosferą cmentarza i salwą honorową nad grobem poległych.
Wyjątkiem była zawsze odpowiednio retuszowana propagandowo bitwa pod Grunwaldem.

W okresie PRL, nawet po 1956 roku, utrwalano taki oto obraz przebiegu tej bitwy w wersji przeznaczonej dla polskiej młodzieży szkolnej (w tłumaczonych na język polski podręcznikach historyków radzieckich – Jefimowa czy Kośmińskiego).

We wspomnieniach maturzysty z 1959 r. czytamy, jak to “pod naporem żelaznego teutońskiego walca, pod Grunwaldem najpierw czmychnęli Tatarzy, potem pierzchła Litwa, na koniec poddali tył Polacy”. Wtedy wystąpiły dwa ruskie pułki smoleńskie i zatrzymały wroga. Zawstydzeni sojusznicy wrócili na pole walki i tak wspólnymi siłami Słowianie i Bałtowie pokonali wroga (w domyśle: “ze Związkiem Sowieckim na czele”).

Wskutek tej dość osobliwej “polityki historycznej” uprawianej przez lata utrwalił się dziwny stereotyp: jeżeli w przeszłości Polakom przypadło w końcu jakieś zwycięstwo lub sukces polityczny, to z reguły bez ich udziału lub zasługi, zazwyczaj w wyniku pomyłki nieprzyjaciela lub zdrady jego sojusznika, jakiegoś przypadku, zbiegu okoliczności. Bo jakże to Polacy mogliby w czasach Leszka Czarnego odnieść zwycięstwo nad Tatarami dzięki własnym siłom lub dzięki geniuszowi swoich wodzów, skoro Tatarów wspierały oddziały ruskie? Ostatnio próbowano nawet “odbrązawiać” Bolesława Chrobrego, zdobywcę Kijowa i Łużyc, pewnie w obawie, że ktoś zechce ukazać w wersji filmowej dzieje Polski w okresie panowania tego wybitnego władcy, autora licznych zwycięstw “na wielu frontach”, dzisiaj niekoniecznie poprawnych politycznie. Dotychczas taki film nie powstał.
Wiadomo też, że Bolesław Chrobry prowadził zwycięskie walki z wikingami, których broń była cennym zdobycznym trofeum wojennym. Broń znajdowana dzisiaj w Polsce na stanowiskach archeologicznych nie świadczy jakoby o zwycięstwach Bolesława Chrobrego i jego polskich wojów-drużynników, lecz o tym, że wikingowie należeli do jego drużyny. Takich manipulacji “poprawnych politycznie” mamy coraz więcej. To zaś, co uczyniono ze “Starej baśni” Józefa Ignacego Kraszewskiego w jej wersji filmowej, nie wymaga nawet komentarza.

4 lipca minie 404 lat od wielkiego zwycięstwa hetmana Stanisława Żółkiewskiego pod Kłuszynem, zwycięstwa nad połączonymi siłami rosyjsko-szwedzkimi, które otworzyło Polakom drogę do Moskwy. Być może dzięki uczczeniu tej rocznicy Kłuszyn, znajdujący się mniej więcej w połowie drogi między Smoleńskiem i Moskwą, przestałby się wreszcie kojarzyć wielu Polakom z Kałuszynem pod Warszawą.

Kolejnymi największymi polskimi zwycięstwami są bitwy pod Połonką, Lechowiczami, Cudnowem i Słobodyszczami.

W Rosji wciąż obowiązuje nakaz milczenia o tej wojnie ustanowiony przez cara Aleksego jeszcze w XVII wieku. Wszakże po zwycięstwie Polaków w 1660 roku car Aleksy musiał przeprowadzić w całej Europie Zachodniej wielką i kosztowną akcję propagandową, aby pomniejszyć wymiar klęski Rosji. I nie oszczędzał na propagandzie. Niszczono i palono wówczas wszelkie książki i druki ulotne sławiące polskie zwycięstwo co poskutkowało.

Nawet po 350 latach redakcja “Rzeczpospolitej” w swoich dodatkach historycznych dotyczących polskich bitew “przeoczyła” rok 1660. Z równym uporem ta sama gazeta w kolejnej serii historycznych dodatków lechickie plemię Lędzian lokalizuje w okolicy Kielc i Lublina, mimo że Lędzianie, określani w kronikach ruskich mianem Lachów, zamieszkiwali do 981 roku tereny zwane Grodami Czerwieńskimi i późniejszą ziemię przemyską aż po górny Dniestr, a może i Styr.

Wiedza o wydarzeniach z lat 1660-1667 (zakończonych ustaleniem granicy między Polską i Rosją na linii Dniepru, z Kijowem czasowo w rękach rosyjskich), dostępna jest tylko specjalistom, którzy zresztą po ostatniej wojnie wykazywali dziwny brak zainteresowania tym okresem historii Polski, nie mówiąc o jego popularyzacji.

Dopiero w roku 2006 ukazała się w księgarniach książka Łukasza Ossolińskiego pt. “Cudnów-Słobodyszcze 1660” (Zabrze, 2006) ukazująca przebieg zwycięskiej kampanii na Kresach, ugodę z Kozakami i kapitulację głównodowodzącego wojskiem rosyjskim Wasyla Borysewicza Szeremietiewa. Ten – jak pisze autor książki – “wspaniały sukces militarny” Rzeczpospolitej nad “wrogim całej Europie azjatyckim despotyzmem i barbarzyństwem” (s. 97) powtórzony został dopiero po 260 latach – w pamiętnym 1920 roku.

W 2009 roku  minęła  200. rocznica bitwy pod Raszynem (19 kwietnia 1809 r.)

Raszyn to wielki sukces młodego rocznika wojsk Księstwa Warszawskiego, który pokazał Europie, że “jeszcze Polska nie zginęła”, a polski żołnierz potrafi dotrzymać pola doborowej, zahartowanej w wielu bitwach armii austriackiej dowodzonej przez arcyksięcia Ferdynanda d’Este. I to mimo asekuracyjnej postawy sprzymierzonych i obecnych pod Raszynem wojsk saskich nieangażujących się przesadnie w walce przeciwko Austriakom.

Bitwa pod Raszynem powinna – podobnie jak wiele innych wydarzeń całkowicie usuniętych ze świadomości młodzieży – znaleźć trwały wyraz w uroczystościach rocznicowych i innych popularyzatorskich formach ich upamiętnienia. Starsi coś niecoś o niej wiedzą dzięki “Popiołom” Stefana Żeromskiego i bardzo popularnej przed wojną i krótko po niej książce Walerego Przyborowskiego.

Nie czekajmy wiec, aż filmy o naszych zwycięstwach historycznych zaczną realizować obce kinematografie. Możemy się bowiem doczekać kolejnego filmu, takiego jak ten historyczny film dokumentalny pt. “Z biegiem Dunaju” (bodajże produkcji austriackiej lub niemieckiej). Twórcy tego filmu informują widzów w Europie, że w 1683 roku pod Wiedniem uratował Europę przed najazdem Turków książę Karol Lotaryński. Jana III Sobieskiego widocznie pod Wiedniem nie było (przynajmniej nie ma go w tej produkcji).  I taki oto film odważono się kilka lat temu pokazać polskim telewidzom. Czy po projekcji tego filmu odezwały się masowe głosy sprzeciwu lub oburzenia?

Ależ skąd.

Polak powinien przyjąć i uwierzyć z pokorą w każdą bzdurę historyczną podaną do wierzenia przez dziennikarskich specjalistów od historii Polski, której prawdziwa wersja w żaden sposób nie chce pasować do wymagań poprawności politycznej.

Źródło: Romuald Kmiecik

—————————————————–

Bitwa pod Słobodyszczami; http://pl.cyclopaedia.net/wiki/Bitwa_pod_S%C5%82obodyszczami

Bitwa pod Połonką; http://www.konflikty.pl/a,1502,Rocznice,27_czerwca_1660_Bitwa_pod_Polonka.html

BITWA POD CUDNOWEM; http://kresowiacy.com/2013/11/bitwa-pod-cudnowem/

Bitwa pod Kłuszynem (4 lipca 1610); http://histmag.org/Bitwa-pod-Kluszynem-4-lipca-1610-6835