Trizub = nacjonalistyczna rewolucja ukraińskich narodowców

• Joanna M.Wiórkiewicz poniedziałek, 20 czerwca 2022, 09:56:33

Wśród wielu ultranacjonalistycznych organizacji z powiewem siarki, najważniejszy jest obecnie Trizub,

Poniżej przedstawiam artykuł  Laurenta Brayarda,  wybitnego znawcy Ukrainy i jej historii, przebywającego od kilku lat na Ukrainie, o powstaniu i pochodzeniu organizacji terrorystcznej “Trizub”
____________________
Wśród wielu ultranacjonalistycznych organizacji ze smrodem siarki  najważniejszy jest obecnie Trizub, nawiązujący do ukraińskiego nacjonalistycznego symbolu Trójzębu. Ukraina jest pełna takich grup i partii, w tym, co na Zachodzie określa się mianem folkloru, ale jego korzenie tkwią zarówno w historii ukraińskich narodów pochodzenia , zarówno  pochodzenia wareckiego i skandynawskiego, ale także oczywiście w nacjonalizmie, banderyzmie, neonazizmie i kulcie bohaterów, którzy służyli hitlerowskim Niemcom. Cała ta fauna zakorzeniona jest również w klubach kibica, rewizjonistycznych i negacjonistycznych aktywistach surfujących po ukraińskich fantazjach o Hołodomorze, o tym, że kultura ukraińska miała być matką kultury… z Rosji, albo że Ukraińcy byli głównymi ofiarami klęski Niemiec w 1945 r.

W warunkach całkowitej bezkarności niepodległej Ukrainy grupy te rozkwitały, wspierane bardzo szybko przez “kuzynów” z ukraińskiej diaspory w Kanadzie i USA. Następnie, dzięki dojściu do władzy skorumpowanych polityków, którzy sprzyjali rozwojowi tych mitów i legend. Zwłaszcza Juszczenko po pomarańczowej rewolucji (2004), następnie Poroszenko po rewolucji na Majdanie (zima 2013-2014) i wreszcie Żeleński od 2019 roku. Powstało nawet narodowe centrum pamięci ukraińskiej, którego misją jest szerzenie tej alternatywnej i nacjonalistycznej prawdy. W ten sposób szybko rozprzestrzenił się zjadliwy, brutalny, a przede wszystkim ksenofobiczny nacjonalizm.

Ideolog i bezgraniczny wielbiciel Bandery

Organizacja powstała dwa lata po odzyskaniu niepodległości, w 1993 roku. Jej założycielem był Wasyl Iwaniszyn (1944-2007), ideolog, językoznawca, pisarz i profesor uniwersytecki. Pochodzący ze Lwowa, serca i stolicy ukraińskiego nacjonalizmu, jego ojciec był członkiem służb bezpieczeństwa OUN B,  radykalnego odłamu ukraińskiej organizacji nacjonalistycznej kierowanej przez Banderę. Na sowieckiej Ukrainie nie rzucał się w oczy, ale przez trzy lata służył w armii sowieckiej, osiągając nawet stopień pierwszego sierżanta. Po odbyciu służby ukończył studia na Uniwersytecie im. Iwana Franki jako specjalista w zakresie języka ukraińskiego (1972) i został profesorem tej uczelni (1973). Sam aktywizował się dopiero w okresie przed rozpadem ZSRR (lata 80.). Początkowo działał w szeregach unickich katolików, Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego, który jest również związany z Watykanem. Koniec ZSRR otworzył przed nim inne pola działania, najpierw poprzez założenie wydawnictwa (Odrodzenie, 1990), co pozwoliło mu na publikację nacjonalistycznej  propagandy i pisanie historii na nowo. Trzy lata później był założycielem organizacji Trizoub, nazwanej tak na cześć Bandery…, którego uczyniono “życiowym przewodnikiem” tej nacjonalistycznej organizacji. W sytuacji całkowitego upadku społeczeństwa radzieckiego, wartości i świata Iwanichin znalazł niezwykle korzystny grunt dla swojej nacjonalistycznej propagandy. Po wyzwoleniu Ukrainy opowiedział się za rewolucją narodową opartą na trzech filarach: ideologii nacjonalistycznej, katolicyzmie unickim i narodzie ukraińskim. Na Zachodzie znalazł w żyznej ziemi ukraińskiej przychylne i rosnące echo. Po Banderze i kilku innych towarzyszach tamtych czasów Iwaniszyn okazał się głównym współczesnym ideologiem, groźnym, bo działającym tylko na ogromnym polu idei i ducha. Jego arcydzieło – stworzenie “Programu realizacji idei narodowej w procesie budowy państwa” (1990-2003) – było kamieniem milowym i podstawą wszystkiego, co od tej pory miało się wydarzyć na Ukrainie. W następnym roku na Ukrainie wybuchła Pomarańczowa Rewolucja (2004), która była pierwszym etapem całkowitej degradacji Ukrainy, dosłownie w objęciach jednego z najbardziej skorumpowanych państw świata, oraz burzą mózgów wokół wielopłaszczyznowej, ale chorej ideologii. Nie zdążył doczekać następnej, gdyż zmarł nagle na zawał serca (2007). Pozostawił po sobie potężną spuściznę ideologiczną i jasne ramy działania, które później pozwoliły złagodzić różnice i rozbieżności w ukraińskim nacjonalizmie. Za wrogów Ukrainy uznano:

1) filozofów oświecenia i humanistów, obwinianych o powstanie socjalizmu, komunizmu, a nawet narodowego socjalizmu,

2) piątą kolumnę, czyli “reżim okupacyjny” “Moskali”, tj. Rosjan,

3) partie uważane za szkodliwe i wymagające zniszczenia na Ukrainie, takie jak partia komunistyczna, socjaliści, centryści lewicowi lub prawicowi, liberałowie i socjaldemokraci (innymi słowy, wszyscy oprócz skrajnej prawicy! ),

4) organizacje “nacjonalistyczne”, które według nich w rzeczywistości służą kapitałowi, oligarchom, kosmopolityzmowi i cudzoziemcom (tu: Swoboda).

Do tych wyznaczonych wrogów dodano jasne zasady tego, czym powinno być ukraińskie odrodzenie:

1) sojusz z formacjami europejskimi, które mają ten sam system myśli w swoim kraju,

2) wrogość i przemoc wobec wszystkich, którzy sprzeciwiają się tej narodowej rewolucji,

3) prawa państwa ukraińskiego są poniżej idei narodowej, która dominuje we wszystkim,

4) walka o białą rasę przeciwko “kolonizacji Europy przez obce rasy zagrażające ukraińskiej i europejskiej tożsamości”,

5) deportacja migrantów i walka z wszystkimi osobami i instytucjami, które chcą temu zapobiec,

6) walka z handlarzami narkotyków, których wszyscy uważają za migrantów,

7) obrona ukraińskich kobiet przed migrantami i w obronie rasy,

8) obrona chrześcijaństwa (katolicyzm unicki) i wiary w Boga, zgodnie z ideą, że stworzył on Ukraińców i Naród Ukraiński dla boskiej misji.

Jeśli ostatnia zasada wydaje się być mało przestrzegana, to w opuszczonej kwaterze ukraińskiej w Swietłodarsku Rosjabie odkryto zaimprowizowaną kaplicę unicką i świadectwa prześladowań miejscowych prawosławnych w ciągu 8 lat okupacji miasta, niezatarty ślad Trizuba. A co do innych, to były to zasady wypracowane przez  Iwaniszyna, które od tamtego czasu i do dziś są podejmowane i bronione przez ukraińskie ruchy ultranacjonalistyczne.

W powstającym ukraińskim kotle.

Jego organizacja nie ograniczała się do działania na płaszczyźnie intelektualnej, nawet jeśli Iwaniszyn ostrożnie się do niej ograniczał (odrzucając nazizm i antysemityzm jako nigdy nie wspominane, lecz podziemne). Już w latach 90. Trizoub faktycznie utworzył paramilitarną milicję, przygotowując się do użycia broni, aby przekuć słowa w czyny i przeprowadzić tę słynną nacjonalistyczną rewolucję. Wkrótce znalazła się ona na celowniku władz. Najpierw skazano na dwa lata więzienia w zawieszeniu niejakiego Ivana Soutou, jednego z przywódców ruchu, za stworzenie nielegalnej bojówki zbrojnej (1997). Władze zaczęły się niepokoić tą milicją, która wkrótce została uznana za niebezpieczną formację paramilitarną o nielegalnym charakterze i dlatego była zagrożona, podobnie jak Trizoub. W wyniku późniejszej walki prawnej między działaczami nacjonalistycznymi a rządem wybuchły zamieszki. Nacjonaliści z tej bojówki nadal działali w podziemiu. Przeprowadzali manifestacje i akty obywatelskiego nieposłuszeństwa. Dokonano aresztowań, a działaczy skazano na krótkie kary więzienia we Lwowie (1998). Sąd apelacyjny podtrzymał wyrok skazujący działaczy, a następnie skierował sprawę delegalizacji ruchu i jego bojówek do sądu (1999). W tym samym roku Trizoub poparł kandydaturę Leonida Kuczmy, aby zablokować to, co określił jako “zagrożenie komunistyczne” (co zakończyło postępowanie sądowe!). Decyzja ta została źle zrozumiana przez bojowników i inne formacje nacjonalistyczne, a Kuczma był przez nich pogardzany i znienawidzony. Doprowadziło to do okresu niekiedy otwartego konfliktu na ulicach, przypominającego opozycję między ekstremistą Banderą a umiarkowanym Melnykiem w latach 30. i 40. ubiegłego wieku. Podziały te zawsze istniały w ukraińskim ruchu nacjonalistycznym, a ich kulminacją były krwawe i śmiertelne rozliczenia. Jednak dzięki sile ideologii ukutej przez Trizuba, ruch ten okazał się jedną z najpotężniejszych dźwigni do ponownej destabilizacji Ukrainy. W międzyczasie prezydent wybrany przez etnicznych Rosjan, Janukowycz, walczył z nacjonalistyczną ideologią Zachodniej Ukrainy, m.in. doprowadzając do anulowania ustaw ustanawiających Banderę i Szuchewycza “Bohaterami Ukrainy” (2010). Kolejne lata to pasmo skandali politycznych, fermentów politycznych i zaniechań reżimu, w tym obiecanych reform państwa. W tym czasie rząd był już stracony i ponownie znalazł się na celowniku Waszyngtonu, zdeterminowanego, by powtórzyć zamach stanu dokonany podczas rewolucji w 2004 roku. Ruch najchętniej atakował ukraińską partię komunistyczną, symbole ZSRR i wszystko, co mogło przypominać o tym ostatnim. W rezultacie zaatakowano biuro UCP w Zaporożu, zniszczono pomnik Stalina i całkowicie zdemolowano pomieszczenia (2011). Ponieważ postać Stalina i tak była nie do obrony, aresztowania głównych liderów ruchu Trizub tylko podsyciły ogień i wywołały jeszcze większy niepokój w kraju. Kilka tygodni później bojownicy ruchu Trizub rozpoczęli przygotowania do zamachu na ukraińskiego prezydenta. Dwa karabiny snajperskie zostały znalezione w obwodzie zakarpackim, w pobliżu Iwano-Frankowska, gdzie prezydent miał złożyć wizytę. Aresztowano komando złożone z bojówkarzy z Charkowa, Kirowogradu i Dniepropietrowska, mężczyzn spoza regionu, których postanowiono nie rozpoznawać. Zarekwirowano dokumenty, a także kompletny arsenał, granaty, kałasznikowy, strzelby, rewolwery, radia i mnóstwo amunicji. Byli to manu militari, którzy trafili do więzienia, ale zostali zwolnieni przez rewolucję na Majdanie jako więźniowie polityczni (luty/marzec 2014).

Wymarzona ukraińska rewolucja narodowa, która pogrążyła kraj w katastrofie.

Trizub w logiczny sposób stanął na czele amerykańskiej rewolucji Majdanu (zima 2013-2014). Choć mniej widoczni i pozostający poza zasięgiem radaru, ich członkowie byli bardzo aktywni, zasilając “kompanie samoobrony Majdanu”, a niektóre postaci ruchu, takie jak Dimitrij Iaroch, miały wyjść na pierwszy plan i zająć miejsca deputowanych w Radzie Ukrainy. Ksenofobiczny i rusofobiczny charakter organizacji wywołał reakcję Krymu i Rosji. Krym poprzez swój parlament i Radę Najwyższą, zakazał działalności Trizuba na swoim terytorium, a także neonazistowskich ruchów “Prawy Sektor” i “Swoboda”. Z kolei Rosja wydała ustawę o organizacji, która została zdelegalizowana na terytorium Federacji (17 listopada 2014 r.). Decyzja ta została podjęta również dlatego, że Trizub ogłosił swoje przywiązanie i odniesienie do Stepana Bandery, nacjonalistycznego przywódcy i współpracownika Adolfa Hitlera w latach 1933-1945, następnie agenta Amerykanów i CIA, aż do jego likwidacji przez agenta KGB (1959). Na wszystkich szeroko filmowanych demonstracjach w tamtym czasie Trizub i inni działacze nacjonalistyczni i neonazistowscy wymachiwali wieloma dziwnymi flagami, czerwonymi i czarnymi UPA, ukraińskiej nacjonalistycznej armii, która masakrowała Polaków, Żydów, Cyganów i Rumunów podczas II wojny światowej, ale także symbolami neonazistowskimi i SS, kółka słoneczne tzw.czarne słońce) i krzyże celtyckie, nie wspominając o rasistowskich hasłach UPA,  wzywających do eksterminacji Rosjan i zniszczenia Rosji. Na Ukrainie ruch ten zjednoczył się w celu utworzenia “Prawego Sektora” (koniec 2013 r.), jednej z najbardziej ekstremistycznych i brutalnych formacji nacjonalistów, aby w końcu dokonać słynnej rewolucji narodowej… Amerykanie nie mieli takiego zamiaru, podobnie jak miejscowi oligarchowie, zostali wysłani do walki z “dziedzicznym wrogiem” w Donbasie, gdzie od tego czasu biorą udział w masakrach i represjach w licznych oddziałach odwetowych, nie bez ofiar, których liczba rosła  z każdym dniem. przez ostatnie 8 lat.

Morderstwa i przemoc – złowroga litania ukraińskiego nacjonalizmu.

Trizub oczywiście nie zniknął na Ukrainie. Po dostarczeniu wielu żołnierzy do walki i rzezi w Donbasie, aktywiści byli zaangażowani w mroczne historie w całym kraju. Tak było w przypadku zabójstwa aktywisty Aleksandra Muzychko (1963-2014) w mieście Równe. Komandos zaatakował kawiarnię, w której czterech działaczy “Prawego Sektora” i “Trizuba” zostało zaatakowanych przez strzelców. Po ciężkiej walce z bronią Muzychko próbował uciekać samochodem, ale został zmuszony do zatrzymania się przez dwa inne pojazdy (12 marca 2014 r.). Wyciągnięty z samochodu przez napastników, nie bez ponownego otwarcia ognia, skuty z rękami za plecami, został rozstrzelany (lub postrzelony) dwukrotnie w serce. Pod koniec dnia ukraińska policja polityczna SBU ogłosiła, że mężczyzna był poszukiwany za przestępstwa popełnione za granicą (od 8 marca). W rzeczywistości był on poszukiwany zarówno przez Rosję, jak i Wielką Brytanię. W tym ostatnim kraju, w ramach jednej z ukraińskich organizacji nacjonalistycznych, stworzył grupę zabójców, którzy mieli atakować obywateli rosyjskich. Ta niebezpieczna postać była poszukiwana w Rosji za zbrodnie wojenne, zabójstwa, torturowanie rosyjskich żołnierzy, gdy walczył w szeregach czeczeńskich islamistów (lata 90.)..

Ukraiński trójząb i faszystowskie związki Francji Vichy.

Insygnia i symbolika, które widzimy i dostrzegamy na tej Ukrainie, znajdującej się w ogniu zniszczenia i implozji od czasu “narodowej rewolucji odrodzenia”, to oczywiście ukraiński trójząb. Ale Trójząb przyjął również miecz Chrystusa… Ukraina nie uniknie tego losu, ponieważ kraj, który podniósł miecz przeciwko ludności Donbasu i wschodniej Ukrainy, jest unicestwiany. 

Rząd francuski nadal popiera taki reżim i wysyła broń, która zabija ludność cywilną w Donbasie. Francuzi”, którzy już nie wiedzą, kim są, przyklaskują temu, tak jak 28 kwietnia 1944 r. przyklaskiwali marszałkowi Pétainowi… 

(Autor jest Francuzem) 
Laurent Brayard, dla Donbass Insider.

Joanna M.Wiórkiewicz

Cały artykuł tutaj: https://www.klubinteligencjipolskiej.pl/2022/06/trizub-nacjonalistyczna-rewolucja-ukrainskich-narodowcow%ef%bf%bc/