Ta żydówka na zdjęciu powyżej grozi i nawołuje do wymordowania wszystkich gojów ! Dokładnie tak jak jej przywódcy duchowni ;
W Talmudzie stanowiącym podstawy do istnienia kultury żydowskiej znajdujemy:
“Wycinajcie istoty ludzkie, gdyż narody świata nie są ludźmi, lecz zwierzętami” Baba Mecia 114,6.
„Żadna uroczystość choćby bardzo wielka nie może przeszkodzić w zabijaniu chrześcijan”. Majmonides w Hilchot akum, rozdz. X, §7, Szulchan aruch, część Choszen ha-miszpat §388, art. 16
“Życie Goja i wszystkie jego siły fizyczne należą do żyda” (A. Rohl. Die Polem. s. 20).
„Tylko Żydzi są ludźmi, nie-Żydzi nie są ludźmi, tylko bydłem” (Goyim –ludzkie bydło) – (Kerithuth 6b s. 78, Jebhammoth 61a)
(Zohar, III, 2276 i I, 38b i 39a). Śmierć pogan przez ścięcie jest szczególnie zalecane (Pesachim, 49b).
Naczelny rabin Safedu i członek Rady Rabinatu Izraela Szmuel Eliyahu powiedział: „ Palestyńczycy są potworami i zabijanie ich jest religijnym obowiązkiem. ”Eliyahu dodał do izraelskiego kanału telewizyjnego 7:„ Ubijanie Palestyńczyków zbliża nas [Żydów] do Boga ”. 2016r. Powiedział, że mordowanie Palestyńczyków jest „obowiązkiem biblijnym i jego realizacja jest równie ważna jak przestrzeganie sobót”. Eliyahu wezwał „państwo Izrael do pracy nad wypełnieniem tego obowiązku”. W styczniu tego roku Eliyahu wezwał armię izraelską przestać aresztować Palestyńczyków, ale zamiast tego polecił ich likwidować. Kilku innych rabinów wydało podobne rozkazy wzywające do zabicia Palestyńczyków, nazywając to obowiązkiem religijnym.
14 czerwca 2017r. żydowscy osadnicy porwali 8-letniego Palestyńczyka Baszara Ghazala z miasteczka Beit Furik w pobliżu Nablus, po czym wywieźli go do Itamar – jednego z osiedli wzniesionych nielegalnie przez syjonistyczne władze na Zachodnim Brzegu Jordanu. Chłopiec został tam zakuty w kajdanki i poddany torturom. Na jego skórę wylewano stopione tworzywo sztuczne. W lipcu 2014 r. Grupa osadników porwała i spaliła żywcem 16-letniego palestyńskiego chłopca Muhammada Abu Khdeira we wschodniej Jerozolimie. 5 czerwca 2017 pięć samochodów należących do Palestyńczyków mieszkających w okupowanej Wschodniej Jerozolimie zostało zdewastowanych, na samochodach zostały namalowane rasistowskie hasła. Żydowskie władze okupacyjne potwierdziły, że obywatele Palestyny złożyli skargę do policji Izraela o tym, że ich samochody zostały zdewastowane przez żydowskich ekstremistów. Opony samochodów zostały pocięte, a na samochodach widniały namalowane farbą hasła życzące „śmierci Arabom” i „dokonania zemsty”. Arabowie mieszkający na okupowanych terytoriach palestyńskich są często poddawani rasistowskim atakom nielegalnych osadników i prawicowych Izraelczyków chronionych przez izraelskie siły bezpieczeństwa. Niewielu, jeśli w ogóle, winowajców staje przed wymiarem sprawiedliwości mają na to po prostu przyzwolenie. To wszystko ukazuje nam, że czynnik nienormalności i psychopatycznej zbrodni u żydów stanowi wręcz ich kulturową rozpoznawalność. Nam Aryjczykom – narodom Europy taka dzicz nie mieści się nawet w kontekście abstrakcyjnym dlatego podświadomie wypieramy rzeczywistość. To w istocie Nas Wszystkich czyni milczącymi wspólnikami powszechnej żydowskiej zbrodni dokonywanej na naszych oczach. Mało tego zaplecze tych psychopatycznych zbrodniarzy mieszka obecnie też obok nas ziejąc do nas niepohamowaną nienawiścią w różnej formie przekazu ale zawsze podszytej pozornie wartościami dążącymi do równości, braterstwa i miłości szerząc w istocie nienawiść i pogardę do nas Europejczyków np. takimi programami jak LGBT itp.

Obecna eksterminacja narodu Palestyńskiego nie może być zaskoczeniem dla oczytanego człowieka, ponieważ jest to niczym innym jak powtórzeniem się dokładnie analogicznej historii z czasów starożytnych gdy to Cyrusa perskiego (539 przed Chr.) po podbiciu Babilonii otworzył żydom możność powrotu do Palestyny. Mimo to większość nie powróciła, zaledwie czterdzieści tysięcy żydów wróciła do Palestyny za to jako panowie i zarządcy dla rodzimego ludu wówczas zamieszkującego Palestynę. Cyrus na terenie Palestyny mianuje wielkorządcą żyda Zerubabela. I tu okazuje się, że żydzi byli przedtem w Palestynie tylko wierzchnią warstwą ludności. Oto bowiem kolonizatorzy wszędzie spotykają się z nienawiścią, przyszli znowu w roli panów, odbierają ziemię i ludność miejscową spychają do roli swych sług. Odbudowują świątynię Salomona przy poważnym zasiłku z perskiego skarbca. W stosunku do ludności tubylczej stosuje się politykę eksterminacyjną. Już Deuteronomion poleca: „A cokolwiek zdechliną jest, nie jedzcie z niego, przychodniowi, który jest między bramami twymi, daj, żeby zjadł, albo mu sprzedaj, boś ty jest lud święty Pana Boga twego“ (Dt. XXIII 19)2). Lud „święty“ zamyka się przed obcymi i nie dopuszcza do siebie nawet pragnących czcić Jehowę. Gdy Samarytanie proszą, by ich zaliczyć w poczet gminy judzkiej, spotykają się z szorstką odmową. Niema dla nich miejsca wśród „wyznawców Zakonu”. Odmawia się im nawet prawa do współuczestnictwa w odbudowie świątyni. Hasłem jest, ogrodzenie Zakonu“. Troską kierowników Izraela, ująć żydostwo w tak silne organizacyjne karby, by nikt obcy nie przedarł się do wnętrza. Oto istotny sens reform Ezdrasza i Nehemjasza. Metody tych przywódców nadały żydostwu charakter na długie wieki i ich działalność stworzyła podstawy rasistowskiego dzisiejszego Izraela. Syjonizm usunął złudzenia, jakoby żydzi byli organizacją religijną w pospolitym znaczeniu tego wyrazu. Nazwał ich narodem, lecz połączył nacjonalizm z mesjanizmem i uczynił go przez to imperializmem skrajnym, jedynym w swoim rodzaju. Zdjął z żydostwa maskę i odsłonił mu twarz. Dziś za późno, by ją wdziewać na nowo, bo rysy wyraźnie pozostały w pamięci i stają się coraz bardziej pouczeniem dla budzącej się już powszechnej świadomości narodów świata nad zbrodniczym charakterem żydostwa jako ich rozpoznawalnej duszy a nie jak można by naiwnie sądzić wynikiem błędu czy niedoskonałości ich postępowań.

W Izraelu żydzi powszechnie torturują więźniów i nawet z tym się nie kryją odsyłam do opisów tortur wykazanych przez żydowskiego naukowca Normana G. Filkensteina w książce Wielka Hucpa, o pozorowaniu antysemityzmu i fałszowaniu historii, rozdział 6, W-wa 2006.” Poniżej mały przykład z tej publikacji.
Organizacje praw człowieka obszernie udokumentowały systematyczne torturowanie przez Izrael palestyńskich areszntów. Jak donosi Amnesty International, „od 1967 roku Izraelskie służby bezpieczeństwa na Terytoriach Okupowanych rutynowo torturują podejrzanych politycznie Palestyńczyków. Jakkolwiek oskarżenia o tortury pojawiały się od samego początku okupacji, temat wzbudził szersze zainteresowanie po tym, jak w 1977 roku London Sunday Times opublikował wyniki szczegółowego i rzetelnie przeprowadzonego śledztwa dziennikarskiego. Pięciomiesięczne dochodzenie wykazało, że Izraelscy przesłuchujący z zasady znęcają się nad arabskimi więźniami, często stosując przy tym tortury” – i dzieje się tak „przez całe 10 lat izraelskiej okupacji”. Szczegółowa lista tortur zawiera następujące pozycje: „Więźniom często nakłada się na głowy kaptury, zawiązuje oczy, przez długi czas trzyma się ich powieszonych za nadgarstki. Wielu jest poniżanych seksualnie. Innych razi się prądem. Przynajmniej jeden ośrodek zatrzymań ma (bądź miał) specjalnie zaprojektowaną «szafkę», z podsta¬wą w kształcie kwadratu o boku dwóch stóp i wysokości pięciu stóp z ćwiekami do betonu umocowanymi w podłodze”. Times opublikował później odpowiedź Izraela na te zarzuty, jak rów¬nież swoją miażdżącą, wypunktowaną replikę . Po publikacji Timesa maltretowanie i torturowanie pa¬lestyńskich aresztantów potwierdziły liczne agencje rządowe i pozarządowe, w tym Departament Stanu USA, Szwajcarska Liga Praw Człowieka, Międzynarodowa Liga Praw Człowieka, Międzynarodowy Związek Prawników Katolickich, amerykań¬ska Krajowa Gildia Prawnicza, oraz Amnesty International, jak również prasa międzynarodowa (w tym izraelska i amery¬kańska). Liczba przypadków maltretowania i tortur nieco się zmniejszyła w czasie, gdy premierem był Menachem Begin (1977-83), w rezultacie wprowadzenia przezeń (najwyraźniej w reakcji na materiały opublikowane w Timesie) ograniczeń w stosowaniu tego typu środków przez izraelskich przesłuchu¬jących. Jednak w 1984 roku – wkrótce po rezygnacji Begina – organizacje praw człowieka zaczęły donosić o ponownej eskalacji zjawiska. W swoim wpływowym studium Tortury w latach osiemdziesiątych, Amnesty International relacjonowa¬ło, że „wciąż otrzymuje doniesienia nt. maltretowania” w izra¬elskich więzieniach: „Częstotliwość i spójność tych doniesień wskazuje, że niektórym Palestyńczykom z Okupowanych Terytoriów, aresztowanym ze względów bezpieczeństwa (…), nakładano na głowy kaptury, skuwano ich kajdankami, kilka dni z rzędu zmuszano do wielogodzinnego stania bez ruchu, ro¬zebranych do naga polewano zimnymi prysznicami lub na dłu¬gi czas ustawiano przed wentylatorami z nawiewem zimnego powietrza. Zatrzymanych pozbawiano także pożywienia, snu, urządzeń sanitarnych i opieki medycznej; upokarzano ich i ob¬rażano, grożono zarówno im osobiście, jak i żeńskim członkom ich rodzin”. W raporcie wspomniano też o „szczegółowych opisach przypadków, gdy pojedynczy więźniowie byli bici, często bardzo poważnie, podczas przesłuchań na Terytoriach Okupowanych”. W jednym z takich przypadków palestyński aresztant twierdził, że „mając głowę zakrytą kapturem i skute ręce, a czasem będąc rozebranym do naga, przez okres dwóch tygodni był bity po całym ciele, włącznie z genitaliami, przy użyciu pałek i pięści. Wielokrotnie bito go też po głowie i ude¬rzano nią o ścianę, powodując obrażenia wymagające interwen¬cji medycznej”. Opublikowany w tym samym roku raport al-Haq donosił o podobnych technikach przesłuchań, jak również o seksualnym upokarzaniu i innych osobistych formach poni¬żania, o których wcześniej pisano w Sunday Timesie. W raportach rocznych, dotyczących lat 1988 i 1989, al-Haq przedstawiło szczegółowe ana¬lizy izraelskich praktyk wykorzystujących tortury, zaś Amnesty International donosiło, że „tysiące Palestyńczyków znajdujących się w rękach sił izraelskich było bitych, torturowanych bądź maltretowanych w ośrodkach zatrzymań”, co wiązało się z „bi¬ciem w różne części ciała, zakrywaniem głowy kapturem, długim staniem, pozbawieniem snu, przetrzymywaniem w celach wielkości trumny”. Kiedy doniesienia o torturach pojawiły się w prasie izraelskiej, od razu powstały organizacje praw człowie¬ka, takie jak Społeczny Komitet przeciwko Torturom, mające za cel naświetlać tego rodzaju praktyki. Przełomowy raport, opublikowany w marcu 1991 roku przez B´Tselem, stwierdza, że „formy maltretowania wyczerpujące uznane definicje tor są powszechnie i rutynowo stosowane przez agentów Szin Be [Generalnej Służby Bezpieczeństwa]”, oraz że „blisko 50% przesłuchań kończy się bez wniesienia oskarżenia lub podję¬cia jakichkolwiek innych kroków przeciwko zatrzymanemu”. Wkrótce potem główne organizacje praw człowieka opubliko¬wały opracowania o niemal identycznej wymowie. B’Tselem, Przesłuchania Palestyńczyków podczas intifady: źle traktowanie, „umiarkowana presja fizyczna” czy tortury? Jerozolima 1991, ss. 43-59; Techniki przesłuchań „Szafa” i „lodówka” Podczas przesłuchania podejrzanych przetrzymuje się w odosobnieniu w tzw. „Tzinok” (izolatce) (…) oraz w dwóch innych znacznie mniejszych celach.

Można w nieskończoność przywoływać patologiczne zachowanie się żydowskich osobników, którzy w zasadniczy sposób odbiegają od normy normalności, gorzej że ci wariaci są szczególnie niebezpieczni dla nas Polaków, Słowian i świata. Milczenie jest formą akceptacji ale przede wszystkim stanowi zachętę dla wariata w jego szaleńczej kulturze zbrodni i grabieży. Żaden przyzwoity człowiek nie może godzić się na tolerancję żydowskiej nienawiści, akceptować ich urojeń i nie może tolerować ich terroru w obliczu zaklęcia pt. antysemityzm – sam krzyk tego zaklęcia powinien wiązać się z ostrą i zdecydowaną reakcją wobec żydowskiego wrzasku. “szukać u Żyda poczucia prawa i uczciwości znaczy to samo, co szukać dziewictwa u starej… nierządnicy” Manawi al. – Maulid

Żydowski kierowca zabija matkę z dziećmi….

https://vk.com/video493916742_456239093