Żydzi, a może nie-Żydzi

„Od Dan daje się słyszeć parsknie ich koni;
Na odgłos rżenia ich rumaków
drży cała ziemia.
Przybywają, by pochłonąć kraj i jego zasoby,
miasto i jego mieszkańców” (Jr 8,16).

 

 

Aszkenazajczycy nie są Semitami

 

We wczesnym średniowieczu w Europie pojawili się rzekomi potomkowie pokolenia Dana nazwani Aszkenazajczycy. Według Starego Testamentu Aszkenaz był synem Gomera. Jego braćmi byli Ribat i Togarma (Rdz 10,3). Był to lud płn.-azjatycki, prawdopodobnie w Armenii. Prorok Jeremiasz wspomina królestwo Aszkenaz:

„Wznieście znaki w kraju!
Dmijcie w trąby wśród narodów!
Do świętej wojny z nim przygotujcie narody!
Zwołajcie przeciw niemu
Królestwo Ararat, Minni i Aszkenaz…” (Jr 5, 27).

Królestwo Ararat to Urartu nad jeziorem Van w Armenii, królestwa Minii i Aszkenaz obecnie są bliżej nieznane, choć były znane Jeremiaszowi, który żył w na przełomie VII-VI w. przed Chrystusem.

W czasach późniejszych Żydzi określali nazwą Aszkenazajczycy Niemców. Minhag Askenas był to rytuał przestrzegany podczas nabożeństw żydowskich głównie w gminach niemieckich, w przeciwieństwie do rytuału sefardyjskiego. Rytuał wywodzi się z Talmudu.

Prof. Jan Czekanowski (1882-1965), antropolog i etnolog , w książce „Człowiek w czasie i przestrzeni”, wydanej w 1934 roku w Warszawie, pisał, że „Jeden z pierwszych wyników bezpośredniej obserwacji antropologicznej stanowiło stwierdzenie dwu odrębnych gałęzi ludności żydowskiej:

 

Sefardim, wyprowadzonych od pokolenia Judy, oraz Aszkenazim, rzekomych potomków pokolenia Beniamina.

 

Sefardim mieszkają w krajach nadśródziemnomorskich. Dopiero po wypędzeniu z Hiszpanii, w roku 1492, wywędrowali do Anglii, Holandii i na Bałkan, gdzie dotychczas nazywani są Spaniolami. Aszkenazim, oznaczeni też mianem Żydów wschodnich, zamieszkują natomiast Europę środkową i wschodnią (…)

 

K. Vogi zidentyfikował gałąź sefardyjską z Semitami, a aszkenazyjską uważał za konsekwencję współżycia Żydów z ludami aryjskimi.

 

Do stanowiska tego przychyliła się francuska szkoła antropologiczna. Paul Broca przyjmuje krzyżowanie się Żydów wschodnich z Germanami, Słowianami, Finami i Tatarami. Pogląd ten przyjęli Blechmann, Stieda, Dybowski, Kollmann, Topinard, Herve, Talko Hryniewicz i Deniker.

 

Kładziono przy tym nacisk na ciemną pigmentację i wydłużone głowy u Sefardim, którym przeciwstawiono okrągłe głowy i częste występowanie jasnych oczu i włosów u Aszkenazim” (Jan Czekanowski, „Człowiek w czasie i przestrzeni”, Trzaska, Evert i Michalski S. A. Warszawa 1934).

W Anglii „Okrągłymi głowami” (ang. Roundheads) nazywano zwolenników partii parlamentarnej w rewolucji 1640-1660. Nazwa ta pochodziła od purytańskiego obyczaju krótkiego strzyżenia włosów, podczas gdy rojaliści nosili długie loki. Nazwa powstała pod koniec 1641 roku.

 

Prof. Czekanowski pisał, że Aszkenazyjczycy są rzekomymi potomkami pokolenia Beniamina, a więc nie prawdziwymi. Oni sami chcą, by goje w to wierzyli, że są potomkami Beniamina. Jak pisze prof. Czekanowski, to K. Vogi zidentyfikował gałąź sefardyjską z Semitami, a aszkenazyjską uważał za konsekwencję współżycia Żydów z ludami aryjskimi. Aszkenazajczyzy więc nie są Semitami i nie są Judejczykami. Polskie słowo „Żyd” oznacza dokładnie Judejczyka, jest tłumaczeniem łacińskiego „iudaeus”, i przyszło do Polski w XV w.

Heather Pringle w książce „Plan rasy panów” pisze, że w latach 30. XX w. „W pewnych znanych badaniach przeprowadzonych w niemieckich szkołach wykazano, że 11,17 proc. dzieci żydowskich miało jasną skórę, jasne włosy i niebieskie oczy”.

---

 

Prof. Jan Czekanowski od 1916 r. był członkiem Ligi Narodowej założonej przez Romana Dmowskiego. Był ekspertem delegacji polskiej na konferencji pokojowej w Paryżu w 1919 r. zajmującym się zagadnieniami geograficznymi i etnograficznymi.

 

 

Podział Franków

 

Około IV wieku w Europie pojawiło się plemię Sigambrów, od których wywodzą się Merowingowie. Przybyli ze Sparty. Historyk rzymski Swetoniusz w książce „Żywot Cesarów” wspomina plemię Sigambrów. Pisze, że cesarz August powstrzymał napaść Daków, trupem kładąc trzech ich wodzów z dużą siłą wojska, Germanów odrzucił za rzekę Elbę, spośród nich plemiona Swebów i Sygambrów, których w 8 r. przed Chrystusem przeniósł do Galii i rozmieścił na obszarach tuż nad Renem. Pierwszy król Franków, Faramund (fr. Pharamond, łac. Pharamundus), urodził się około 370, a zmarł w 428 roku. W 420 roku został postawiony na czele armii i uznany za stojącego na czele ludu. Tego samego roku wraz ze swoim ludem przekroczył Ren, i wkroczył do Galii, osiedlając się w pobliżu Ardenów, na obszarach dzisiejszej Belgii i północnej Francji, czyli w Austrazji, którą później nazwano Lotaryngią. Tak jak król Sparty, Likurg, stworzył prawo, tak Faramund po przybyciu na ziemie dzisiejszej Francji stworzył dla Franków prawo salickie. Były to skomplikowane przepisy dotyczące życia i bycia Franków, i kodeks zawierał przynajmniej jeden fragment pochodzący wprost z Talmudu. Sigambrów nazywano Newmage (nowy ród albo „lud nowego zgromadzenia”).

Frankowie osiedlili się w Galii już w V wieku, ale zachowywali nadal ścisły kontakt ze swymi współplemieńcami na prawym brzegu Renu, gdyż nie wszystkie plemiona przekroczyły Ren. Frankowie nie stanowili bynajmniej jednolitej grupy etnicznej. Pod wspólną nazwą występowały liczne plemiona, często walczące między sobą.

Plemię Franków podzieliło się bowiem na dwie części: Franków salijskich i Franków ripuarskich lub reńskich. Nazwa Franków salijskich wzięła się od nazwy rzeki Sala, dziś Ijsel, nad którą osiedliło się plemię Franków. Natomiast nazwa linii Franków ripuarskich lub reńskich wzięła się od rzeki Ren. Są to Niemcy.

Nazwa „Niemiec” prawdopodobnie pochodzi od przymiotnika „niemy” (nie umiejący się porozumieć w języku miejscowym). Nazwą tą obejmowały plemiona słowiańskie głównie ludność germańską, z którą zetknęły się na zachodnich swych rubieżach, nad Salą i Łabą. Obecny obszar Niemiec zamieszkiwały bowiem w dawnych wiekach obok szczepów germańskich, plemiona celtyckie oraz słowiańskie.

Dopiero w XVI w. cesarz Maksymilian II zaczął propagować teorię o pochodzeniu Niemców od Germanów, opisanych przez Tacyta. Zresztą nie tylko arcykatolicki Habsburg zaczął fałszować historię. Także czołowy protestant Marcin Luter dołożył się do tego dzieła, tworząc z Arminiusza (Żarmina) pierwszego Niemca – Herrmanna (http://rudaweb.pl/index.php/2017/07/08/tata-chleb-i-biblia-gocka-na-tropie-dawnych-falszerzy/).

Pierwotnie, na co wskazuje sama nazwa (hebrajskie słowo aszkenazim utożsamiano z Niemcami), ludność ta pochodziła z terenów niemieckojęzycznych, by następnie rozprzestrzenić się na tereny słowiańskie. Język jidysz powstał ok. X wieku w południowych Niemczech na bazie dialektu średnio-wysokoniemieckiego (Mittelhochdeutsch)) z dodatkiem elementów hebrajskich, słowiańskich i romańskich. Język ten tradycyjnie zapisywany jest alfabetem hebrajskim. Czasem jednak, współcześnie, spotyka się zapis przy użyciu alfabetu łacińskiego. Ludność żydowska, która przybyła z południa nad dolinę Renu nie mówiła po hebrajsku. Jej poprzednim językiem potocznym był bliżej nieokreślony język romański, odmiana starofrancuskiego bądź włoskiego. W zetknięciu z miejscową ludnością germańską rozpoczął się proces powolnego przyswajania nowego języka. Jednakże już na tym etapie występowały różnice pomiędzy żydowskim niemieckim a niemieckim, bowiem poza tradycyjnymi zapożyczeniami hebrajskimi, które stanowią stały element wszystkich języków żydowskich, mówiono używając również zapożyczeń ze starszego języka romańskiego. Do dziś dnia przetrwały w jidysz pojedyncze słowa, będące śladem tamtego okresu (Krzysztof Chaczko, „Konflikt społeczny a legitymizacja państwa – Aszkenazyjczycy vs. Sefardyjczycy” http://www.psz.pl/tekst-9347/).

 

 

Mieszane małżeństwa

 

Co do zawierania mieszanych małżeństw w Starym Testamencie Bóg grozi Izraelitom sankcjami: „Lecz jeśli sprzeniewierzycie się i połączycie się z resztą tych ludów, które pozostały z wami. Jeśli zawierać będziecie małżeństwa z nimi i pomieszacie się z nimi, bądźcie pewni, że Pan, Bóg wasz, przestanie wypędzać te ludy przed wami, a staną się one dla was siecią i sidłem, biczem dla waszych boków i kolcami dla waszych oczu, aż wyginiecie z tej pięknej ziemi, którą wam dał Pan, Bóg wasz” (Joz 23, 12-14).

Pomimo tych gróźb potomkowie Dana mieszali się z innymi plemionami. Samson, który był Sędzią Izraela, w czasie gdy rządzili nim Filistyni, pochodził z pokolenia Dana, za żonę wziął Filistynkę. Wreszcie Samson spożywając miód z padliny, czyli z nieczystego, postąpił wbrew prawu żydowskiemu, które mówi: „Nieczysty jest każdy, kto dotyka padliny zwierząt nieczystych” (Kpł 11, 24). Samson okłamał rodziców, gdyż dał im miód, „nie mówiąc im jednak, że miód zebrał z padliny lwa” (Sdz 13, 9). Zagadka Samsona: „Z tego, który pożera, wyszło to, co się spożywa, a z mocnego wyszła słodycz” (Sdz 13, 14). W kontekście proroctw biblijnych, zagadka Samsona sama wydaje się być proroctwem, ale o tym innym razem.

Inny przykład mieszanych małżeństw ze Starego Testamentu: „Między Izraelitami znajdował się syn pewnej Izraelitki i Egipcjanina. Syn Izraelitki pokłócił się z pewnym Izraelitą w obozie. Syn Izraelitki zbluźnił przeciwko Imieniu i przeklął je. Przyprowadzono go do Mojżesza. Matka jego nazywała się Szelomit, córka Dibriego z pokolenia Dana…” (Kpł 24, 10). W Europie mieszali się z Germanami, Słowianami, Finami i Tatarami. Obecnie proces ten jest widoczny w Polsce.

 

 

„Synagoga szatana”

 

Św. Jan w Apokalipsie pisze o ludziach, którzy podają się za Żydów, a nimi nie są. Oto odpowiednie fragmenty:

 

„Znam ucisk twój i ubóstwo –
ale ty jesteś bogaty,
i [znam] obelgę wyrządzoną przez tych, co samych siebie zowią Żydami,
a nie są nimi, lecz synagogą szatana” (Ap 2, 9-10).

 

Dalej:

 

„Oto Ja ci daję [ludzi] z synagogi szatana,
spośród tych, którzy mówią o sobie, że są Żydami –
a nie są nimi, lecz kłamią” (Ap 3, 9).

 

Zarówno w tradycji żydowskiej (Testament Daniela 5,6nn), jak i wczesnochrześcijańskiej (Ireneusz, „Adversus haereses” V,30,2), pojawiały się poglądy, że apokaliptyczny przeciwnik (w chrześcijaństwie antychryst) będzie pochodził z pokolenia Dana (http://pl.wikipedia.org/wiki/Dan_%28posta%C4%87_biblijna%29). W Starym Testamencie potomkowie Dana mają raczej złą opinię.

Czy proroctwo Jeremiasza wypełniło się w Rosji podczas rewolucji 1917 r.? Włodzimierz Lenin właśc. Władimir Iljicz Uljanow w kwietniu 1917 r. powrócił do Rosji ze Szwajcarii, gdzie przebywał na wygnaniu. Władze niemieckie, rozgrywając własna kartę, pozwolili Leninowi i jego zwolennikom przejechać przez terytorium Niemiec w zapieczętowanym wagonie do Rosji przez Finlandię. Po przyjeździe do Rosji Lenin zaczął przekonywać innych bolszewików, że powinni przeprowadzić rewolucję. Inny krwawy rewolucjonista Trocki właśc. Lejba Dawidowicz Bronsztejn przybył z USA. W dniu 7 listopada 1917 r. (25 października według kalendarza rosyjskiego) rozpoczęła się krwawa rewolucja, która pochłonęła ogromną liczbę ofiar. Wśród ofiar rewolucji, podobnie jak we Francji, znalazła się carska rodzina, która była więziona przez bolszewików w Jekaterynburgu, gdzie została brutalnie zamordowana.

W 1918 r. partia bolszewicka przyjęła nazwę Rosyjska Partia Komunistyczna. Ogromne ofiary podczas rewolucji i niezadowolenie z polityki prowadzonej przez komunistów odebrały im masowe poparcie, lecz oni tym usilniej trwali przy represyjnym system rządów. W latach 1920-21 w Rosji panował straszliwy głód.

Nadzwyczajną rolę w rewolucji komunistycznej odegrali Żydzi. Trocki, Zinowiew, Kamieniew i inni przywódcy byli Żydami. Dora Kaplan właśc. Feiga Chaimowna Rojtblat-Kapłan, która strzelała do Lenina była również Żydówką.

Władimir Putin 13 czerwca 2012 r. podczas wizyty w Moskiewskim Muzeum Żydów i Tolerancji stwierdził: „Pomyślałem teraz o jednej rzeczy: decyzja upaństwowienia tej biblioteki została podjęta przez pierwszy sowiecki rząd, składający się w 80-85% z Żydów”. Prezydent miał na myśli bibliotekę rabina Josefa Schneersona, zmarłego lidera ruchu Chabad Lubawicz (https://marucha.wordpress.com/2013/06/21/putin-pierwszy-sowiecki-rzad-skladal-sie-glownie-z-zydow).

Komuniści grabili wszystko i bez litości, a za złupione w Rosji i sprzedawane na Zachodzie złoto kupowali sprzęt wojenny. Tylko dzięki temu mogli stłumić bunty ludności chłopskiej i utrzymać się u władzy. Grabież tę opisuje historyk Sean McMeekin w książce „Największa grabież w historii”.

 

 

Powstanie państwa Izrael

 

Aszkenazyjczycy, żyjąc przez wieki w centrum wydarzeń europejskich, ,,nasiąkali” stopniowo prądami kulturowo-politycznymi, przelewającymi się przez kontynent, w tym m.in. ideą ruchów narodowych. To w łonie tej grupy zrodziła się koncepcja syjonistyczna, czyli próba odtworzenia państwa żydowskiego. To Aszkenazyjczycy ponieśli ,,sztandar” syjonistyczny aż do Palestyny, by w maju 1948 roku proklamować tam wymarzone państwo.

Syjoniści przyjęli jako symbol Izraela niebieską sześcioramienną gwiazdę. Heksagram, zwany także „Pieczęcią Salomona”, był używany już w starożytnych religiach jako symbol bóstw: Molocha i Astoretha, jak również znak Saturna, planety ważnej w okultyzmie i Kabale. Bywa też on interpretowany jako symbol równowagi dobra i zła oraz równowagi między duchem a materią. W okultyzmie i czarnej magii symbolu heksagramu używano do wzywania i odpędzania demonów oraz do nakładania klątw i zaklęć na określone ofiary. Również w Kabale sześcioramienna gwiazda stała się jednym z najważniejszych magicznych symboli. Czerwony heksagram był także używany jako znak bankierskiej rodziny Rothschildów. Natomiast żółtą gwiazdą (łatą) Niemcy w czasie wojny oznaczali Judejczyków.

Z około czterdziestu osób, które podpisały Deklarację Niepodległości Izraela, tylko dwie osoby należały do grupy sefardyjskiej: Saadia Kobashi z Jemenu oraz Bekchor-Shalom Shitret urodzony w Tyberiadzie. Reszta pochodziła głównie z terenów (dawnego) Imperium Rosyjskiego. Wśród tzw. Ojców Założycieli Izraela, których portrety widnieją w licznych miejscach aszkenazyjczycy ponieśli ,,sztandar” syjonistyczny aż do Palestyny, by w maju 1948 roku proklamować tam wymarzone państwo.

Syjoniści przyjęli jako symbol Izraela niebieską sześcioramienną gwiazdę. Heksagram, zwany także „Pieczęcią Salomona”, był używany już w starożytnych religiach jako symbol bóstw: Molocha i Astoretha, jak również publicznych tudzież na banknotach izraelskich, odnajdujemy tylko aszkenazyjczyków, jak Teodora Herzla, Dawida Ben-Guriona czy Chaima Weizmanna.

Większość sefardyjczków, żyjąca od stuleci na terenach arabskich, gdzie dominował patriarchalny model społeczny, doświadczało swoistego ,,szoku” w kontakcie z wartościami nowego państwa, demokratycznymi instytucjami oraz gospodarką wolnorynkową. Procesy demokratyczne i wymogi nowoczesnego państwa były dla nich obce, co utrudniało im integrację z szybko rozwijającą się gospodarką oraz społeczeństwem aszkenazyjskim. Ponadto, spora cześć tego segmentu składała się z ubogiej, niewykształconej masy Żydów, która podporządkowana była głównie religijnym nakazom judaistycznym. Ludność ta automatycznie stała się obywatelami drugiej kategorii, której elity aszkenazyjskie próbowały narzucić własne wzorce kulturowo-społeczne. Do lat 60. obie społeczności funkcjonowały w swoistej izolacji, pogłębianej dodatkowo faktem blokowaniem dostępu do procesu politycznego sefardyjczykom. W tych latach, Żydzi z Afryki Północnej i Bliskiego Wschodu swoją frustracje i alienację oraz niską akceptację instytucji państwowych wyrażali poprzez antyrządowe demonstracje oraz udzielanie poparcia wyborczego partiom opozycyjnym. Społeczność nieaszkenazyjska, długo nie miała własnej reprezentacji oraz cierpiała na brak politycznych osobowości. Liczba posłów pochodzenia afrykańskiego i azjatyckiego, była niewielka, choć z ośmiu w roku 1948, wzrosła do dziewiętnastu (na 120) w 1973 roku.

W wielkich miastach, sefardyjczycy znajdowali zatrudnienie głównie jedynie jako niewykwalifikowani robotnicy i to zwykle tymczasowo. Wśród tej grupy, wraz z nędzą zaczęła rozwijać się przestępczość. Obywatele pochodzenia europejskiego coraz bardziej pogardzali tym środowiskiem, określając ich jako ,,ludzi wykorzenionych”. Do Żydów marokańskich przylgnął pejoratywny stereotyp – „szchorim” (czarnuchy) oraz „morroco sakin” (dosł. marokańczyk-nożownik). Przybyłych w latach 80. i 90. XX w. etiopskich Żydów, nazwano z kolei „falaszami” (obcymi). Szczególnego znaczenie nabrały dramatyczne wydarzenia z końca lat 50. W 1959 roku, podczas bijatyki w przeludnionej i ubogiej dzielnicy Hajfy, izraelscy policjanci postrzelili pijanego człowieka, który okazał się żydowskim Marokańczykiem. Nazajutrz, w zamożnych dzielnicach Hajfy, tłumy Żydów sefardyjskich urządziły demonstrację, oskarżając aszkenazyjczyków o to, że wzbogacili się kosztem ludzi z Afryki Północnej. Doszło do zdewastowania symboli władzy, lokali Histadrutu i partii Mapai. Tak rozpoczęła się seria demonstracji niezadowolenia społecznego (w latach 1955-70 przez Izrael przetaczało się średnio 39 demonstracji rocznie, w latach 1971-79 aż 122) którego, ukoronowaniem był ruch Czarnych Panter, założony na przełomie 1970-71. Czarne Pantery, których przywódcami byli głównie Żydzi pochodzenia marokańskiego, usiłowały zwrócić uwagę opinii publicznej na etniczny problem segregacji oraz skłonić do działania klasę polityczną. Przez okrągły rok, Czarne Pantery demonstrowały przyciągając uwagę społeczeństwa izraelskiego. W wyborach do Knesetu w 1973 roku, wystawiły nawet swoją listę partyjną, jednak nie uzyskali wystarczającej liczby głosów by zdobyć miejsca w parlamencie. Tym niemniej, ruch ten uświadomił w jakimś stopniu elitom aszkenazyjskim, jak ogromna przepaść dzieli ich od ludności sefardyjskiej (Krzysztof Chaczko, „Konflikt społeczny a legitymizacja państwa – Aszkenazyjczycy vs. Sefardyjczycy”, http://www.psz.pl/tekst-9347/).

Judaiści biblijni są nazywani mozaistami. Mozaizm jest to religia skodyfikowana przez Mojżesza, czyli religia mojżeszowa. Tak też dawniej nazywano system służby bożej, zawarty w późniejszym prawodawstwie kapłańskim, opierający się na tym, że kodeks kapłański jest najstarszą częścią Pięcioksięgu Mojżesza (Tora). Prawdopodobnie pod wpływem chasydyzmu w XIX w. judaizm został zreformowany. Wiek XX. przyniósł upadek religijny judaizmu biblijnego. Obecnie istnieje w świecie judaizm liberalny oraz judaizm zreformowany, który w swoich koncepcjach teologicznych podobny jest do protestantyzmu. Jednak główną rolę zaczyna odgrywać judaizm talmudyczno kabalistyczny

 

 

Judaizm talmudyczno kabalistyczny

 

Pomimo żydowskiego pochodzenia Frankowie nie byli praktykującymi Żydami. Grzegorz z Tours (ok. 538-594) opisuje ich jako „wyznawców bałwochwalczych praktyk”. Czcili Artemidę i odprawiali pogańskie obrzędu, podobne do praktyk druidów. Byli znani jako ezoteryczni nauczyciele, sędziowie, uzdrowiciele i jasnowidze. Ich elity nie miały charakteru galijsko-rzymskiego ani teutońskiego. Twierdzi się, że kultura Franków była zjawiskiem „całkiem nowym”, które „pojawiło się znikąd”. Grzegorz z Tours, kronikarz frankoński, zwany ojcem historii francuskiej był pierwszym historykiem, który opisał panowanie Merowingów. Jest autorem kroniki „Historia Francorum”. Jest to podstawowe dzieło historyczne o Merowingach.

Obecnie Aszkenazajczycy przezwyciężyli mozaizm, i wprowadzili judaizm oparty na Talmudzie i kabale. Talmudziści mówią, że „Mojżesz to tylko jeden, jakkolwiek bardzo ważny z tych, przez których przemawia Pan”. Wydaje się, że tylko karaimi i falasze określają się jako mozaiści.

W swojej książce z 1957 o Ruchu Syjonistycznym, zatytułowanej „Transformacja”, I. Domb opisuje „tragiczną sytuację współczesnego judaizmu, gdzie 95% Żydów zeszła z drogi Tory. Mamy do czynienia z propagowaniem herezji na niespotykaną skalę, chcącej uniknąć kwestionowania i zakłócania tego procesu który nazwać można tłumieniem wiary (…)”. Domb kontynuuje opis wymierania judaizmu Tory wśród światowej społeczności żydowskiej, procesu którego świadomi są nieliczni goje:

„Niektórych kompletnie wykluczono, inni stoją na pograniczu – są też ci którzy motywowani nienawiścią lub złośliwością, szukają sposobu na zniszczenie wszystkiego co pielęgnowane było przez ich ojców. Nawet ta niewielka mniejszość która pozostaje lojalna Torze i przestrzega jej nauk w praktyce, jest zmącona w swoim sposobie myślenia, atakowana przez wypaczone idee, demoralizowana, dezorientowana przez błędy, kłamstwa i oszczerstwa.

Niewielka grupka tych którzy pozostali nietknięci przez wszystkie te [fałszywe] skłonności, jest nie tyle mała, co bezradna. Brakuje jej środków na dotarcie do szerszej publiki, wymaganych do obrony tradycyjnego punkt widzenia Tory (…). W rezultacie czytelnik żydowski nie ma możliwości dowiedzenia się tego że Tora domaga się od niego przestrzegania swoich zobowiązań i przyrzeczeń. Pozwala się by padł on ofiarą twierdzeń odwrotnych [Talmudu]. (…) Ich uszy nie są w stanie usłyszeć nawet najmniejszego protestu wykrzykiwanego od czasu do czasu, gdzieś tam, po drugiej stronie” („The Transformation”, przedmowa)

Tak jak dawniej, tak i obecnie odprawiają pogańskie obrzędy, okultyzm, wyznają kabałę, na której oparły się liczne żydowskie ruchy ostatnich stuleci, takie jak chasydyzm i syjonizm. Wyznawcy wierzą, że dzięki kabale poznają w jaki sposób został stworzony świat, jakie prawa nim rządzą, kim jest człowiek i w jaki sposób, powinien odmienić swoją naturę, aby stać się podobnym do Stwórcy i osiągnąć połączenie z Nim. Stan ten w kabale nazywa się „Końcowe naprawienie” „Gmar Tikui, i jego osiągnięcie jest celem studiów. Jest to rozwinięcie napisu w świątyni w Delfach. Brzmiał on następująco: „Poznaj siebie samego – a poznasz wszechświat i bogów”. W starożytności wyrocznia w Delfach dla Sparty była bardzo istotnym centrum religijnym.

Uznają Torę tylko dlatego, gdyż kabała otwiera ukryte jej przesłanie. Mówi ona, że Księga Tory zawiera wszystkie informacje o naszym świecie, niektórzy kabaliści szukają w niej „ukrytych kodów”, które mają im pomóc w odkryciu budowy świata. Twierdzą oni, że Mojżesz pisał Księgę Rodzaju egipskimi hieroglifami w trojakim znaczeniu. Klucze do jej zrozumienia oraz objaśnienia przekazał swoim następcom. Kiedy w epoce Salomona, przełożono Księgę Rodzaju na język fenicki, kiedy po niewoli babilońskiej Ezdreasz ułożył ją w języku aramejsko-chaldejskim, kapłani żydowscy nie dysponowali już tymi umiejętnościami w stopniu dostatecznym. Kiedy wreszcie przyszli greccy tłumacze Biblii, mieli oni już słabe pojęcie o znaczeniu ezoterycznym. Kabaliści szukają więc klucza do odczytania tajemnej treści Tory.

 

 

Kabała

 

W średniowieczu w Troyes na północy i w Narbonne na południu Żydzi założyli swoje szkoły kabalistyczne. Narbonne było europejską stolicą średniowiecznej kabały. Kabała została ukształtowana w średniowieczu pod wpływem prądów żydowsko-hellenistycznych w połączeniu z filozofią neoplatońską o zabarwieniu wschodnim. Początki Kabały jednak sięgają I wieku n.e., kiedy to upadający judaizm biblijny (Mozaizm), pod wpływem chrześcijaństwa, znalazł chwilowy zasiłek w filozofii greckiej, a mianowicie w neoplatonizmie. W Aleksandrii w hellenizowani Żydzi prowadzili szkoły egzegetyczne, w których zaczęto uprawiać egzegezę na wzór stoików. W odróżnieniu od Greków żydowscy egzegeci stosowali alegoryczną metodę wyłącznie do interpretacji Biblii, która uczyła wyznawców jak żyć i postępować. Natomiast Grecy interpretowali teksty filozoficzne i mitologiczne, ponieważ uczyły ich sposobu życia. Egzegeci żydowscy Arystobulus i Filon Aleksandryjski (20 p.n.e.- 50 n.e.) przyjęli alegoryczną metodę od greckich uczonych głównie od Kallimacha i Kalistrata. W działalności żydowskiej, która zamieszkiwała Aleksandrię przejawił się również neopitagoreizm. Dotyczy to głównie Filona, który był przedstawicielem grecko-żydowskiej filozofii synkretycznej, w której łączył elementy filozofii Platona i stoicyzmu. Tradycje Filona w neopitagorejskim sensie kontynuował w II w. n.e. Saturnin z Antiochii. Wcześniej, gdyż w II w. p.n.e. Arystobulus należał do szkoły pitagorejczyków. Szczególnie zajmował się liczbami, które były dla niego symbolami. Z połączenia filozofii pitagorejczyków z interpretacją platońskiego państwa „doskonałego” na kanwie religii perskich magów rozwinął się neopitagoreizm.

Zmieszawszy idee platońskie z elementami religii wschodnich, dążyli wykazać, że zabobon, magia i każdy przesąd, nie tylko znajdzie w nim wygodne dla siebie miejsce, ale nawet usprawiedliwienie. Pitagorejczycy posiadali wiedzę tajemną.

Do tej wiedzy zaliczyć należy nauki o reinkarnacji, sposób dochodzenia do poznania praw, które rządzą światem i ludźmi, zajmowanie się niewidocznymi siłami oraz okultyzmem, praktykowali magię. W jej zakres wchodziło panowanie nad zjawiskami przyrody, wywoływanie nadzwyczajnych wrażeń i skutków przy pomocy sił tajemnych, rzucanie i odczynianie uroków, ale przede wszystkim ujarzmianie woli osób drugich. Hebrajscy uczeni twierdzą, że kabała reprezentuje ukrytą mądrość, wykraczającą poza granice pism. Znajdują się w niej informacje o przeszłych i przyszłych istnieniach.

Neopitagorejczycy penetrowali w II w. kulturę duchową chrześcijan. Ich dziełem jest „Ewangelia Prawdy”, „Apokryficzne list Jakuba”, Ewangelia Tomasza”, „Ewangelia Judasza” oraz 48 innych gnostycznych ksiąg.

Kabała więc, która jest uważana przez Żydów za najlepszą i niewzruszoną podstawę wszelkiej magii ma swoje źródło w neopitagoreizmie, ale też w neoplatonizmie.

„Sefer ha-Bahir” („Księga Światła Ukrytego” lub „Księga Światłości”) jest jednym z podstawowych tekstów kabalistycznych. Tradycja żydowska przypisuje go tanaicie z II wieku, Nachanji ben ha-Kana. Faktycznie jednak został on zredagowany w Prowansji pod koniec XII wieku. Jako jego autora dawniej podawano działającego w tym środowisku Izaaka Ślepego, obecnie jednak uważa się, że autor pozostaje nieznany. Jest kompilacją wątków pochodzących z czasów gaonów opracowaną w formie midraszu. Wiele zawartych w nim treści ma charakter nieortodoksyjny. Porusza, między innymi, kwestie symbolicznej wykładni liter alfabetu hebrajskiego i ich związku ze stworzeniem świata. W swej treści odwołuje się do „Sefer Jecira”. W księdze pojawia się koncepcja dziesięciu sefirot, trzech wyższych i siedmiu niższych, skojarzonych z przykazaniami Dekalogu. Pojawia się w niej również żeński aspekt Boga, dziesiąta sefira szechina. „Sefer ha-Bahir” zawiera również pierwsze koncepcje idei wędrówki dusz, zwanej od XVI wieku gil gul (poniżej).

Szymon bar (Rabban Szimon bar Jochaj; znany pod akronimem Raszbi lub także krótko Jochaj) (100-160), rabin, czynny w II wieku. Miszna często określa go po prostu mianem „Rabin Szymon”. Był słynnym tannaitą, uczniem rabina Akiby ben Josefa. Tradycja przypisuje mu autorstwo księgi Zohar, która do dnia dzisiejszego pozostaje podstawowym tekstem żydowskiej mistyki i kabały..

Zohar („Księga blasku”) jest to mistyczny komentarz do Tory, Pieśni nad Pieśniami i Księgi Rut, powstały w XIII w. Jest napisany po aramejsku i hebrajsku. Dzieło spisał prawdopodobnie Mojżesz z Leonu, ale zawiera ono także fragmenty wcześniejszego pochodzenia. Poza komentarzami do wspomnianych ksiąg zawiera rozważania, interpretacje „halachy”, traktaty o chiromacji i fragmenty filozoficzno-mistyczne. Do dnia dzisiejszego pozostaje podstawowym tekstem żydowskiej mistyki i średniowiecznej kabały.

 

Neoplatonizm – z wielości do jedności

 

Do Kabały przeniknęły idee pitagorejskie, neoplatońskie i gnostyckie, skutkiem czego Kabała zaczęła być oskarżana o odchodzenie od monoteizmu. Powstała między III a VI w. n.e. Księga Stworzenia (Sefer Jecira), która wyznaczyła podwaliny nowożytnej Kabały, opisuje m.in. stworzenie świata na sposób neoplatoński. Zamiast stworzenia „ex nihil” postuluje ona istnienie „Ain Sof” – niepoznawalnego Absolutu, który emanuje z siebie pośrednie duchowe sfery (Sefiry), z których tworzy się materialne uniwersum. Bóg uznawany jest w niej nie za Stwórcę, a za „pierwotną przyczynę” Stworzenia – niektórzy kabaliści tego okresu uznawali istnienie archanioła Metatrona (odpowiednika gnostyckiego Demiurga) – bożego agenta stwarzającego świat i wikłającego się w materię (a więc skalanego nią). Jest charakterystyczne, że te obce na gruncie Judaizmu nurty zostały objaśnione przy pomocy uświęconych liter hebrajskich, z których uczyniono mistyczne ścieżki do oświecenia. Jest ona głównym źródłem kabalistów.

„Sefer Jecira” wprowadziła ideę uniwersalnego Absolutu w miejsce Boga rozumianego jako władca Izraela.

Kolebką neoplatonizmu była Aleksandria, gdzie w tym duchu prowadził wykłady Ammonios Sakkas (175–242 r. po Chr.). Jego uczniem był Plotyn (203-269 r.), który w swoich fantastycznych rojeniach dopuszczał nie tylko możliwość, lecz i rzeczywistość magii, a medycynę próbował przeciągnąć w sferę teozofii. Plotyn był odnowicielem filozofii Platona. Cechą charakterystyczną neoplatonizmu jest połączenie idei platońskich ze stoicyzmem, orfizmem oraz z pewnymi ideami religijno-mistycznymi. Filozofia neoplatońska traktuje ten świat jako odbity, więc narzuca konieczność stosowania symboli, jako jedynego języka przekazu.

Według neoplatonizmu, wszechświat jest pewną całością, składającą się z wielu stopni bytu, uszeregowanych hierarchicznie. Poprzez materie nieożywioną, świat roślinny i zwierzęcy, dochodzimy do człowieka, który stoi na granicy świata materialnego i duchowego. Ponad człowiekiem znajdują się stopnie bytu duchowego, na którego najwyższym szczeblu znajduje się tajemnicza, nierozpoznawalna istota, której celem jest jedność. Jest ona identyczna z Bogiem. Jedność jest doskonała, wielość jest niedoskonała. Poprzez ducha i duszę świata dochodzimy do z jedności do różnorodniejszej wielości, która jest coraz bardziej niedoskonała; od doskonałego ducha, poprzez duchy mniej doskonałe do duszy ludzkiej i wreszcie do materii. Etycznym celem człowieka jest połączenie się z Bogiem. Osiąga się je przez odwrócenie się od wielości, a zwrot do Boga, prze co przezwyciężamy w swej duszy wielość, poznając Boga, ale nie za pomocą poznania pojęciowego, lecz intuicyjno-mistycznego.

Inaczej mówiąc, jedność jest doskonała (dobra), wielości jest niedoskonała (zła). Z jedności, która była na początku, świat doszedł do różnorodności. Należy się odwrócić od tej wielości i powrócić do jedności, gdyż ona jest podstawą i przyczyna wszystkiego, z której jest wszystko, i która jest we wszystkim, uduchowiona i uduchowiająca. Rozwija się w nieskończoność powstających i ginących światów. Ze stanowiska egoizmu narodowego, państwa wznoszą się do szerszego ujęcia, według tych nauk, wskutek natchnienia i zapału. Wielość to państwa, narody, rasy i religie. Nauki te pochodzą od Plotyna, a w XV w. rozwinął je Giordano Bruno, który był neoplatonikiem. W 1600 r. po siedmioletnim procesie został spalony na stosie za herezje.

Porfiriusz (233-304), grecki filozof, uczeń Plotyna, rozwinął jego nauki. Był zaciekłym przeciwnikiem chrześcijaństwa i obrońcą religii pogańskich. Z 15 ksiąg jego dzieła „Adversus Christianos” (Przeciw chrześcijanom)) zachowały się jedynie fragmenty. Natomiast Jamblich, zm. ok. 330 r. po Chrystusie, uczeń Porfiriusza, filozof neoplatoński, nad świątynią neoplatonizmu osadził sklepienie, na którym dumnie zasiadłszy, ogłosił się kapłanem i obiecywał światu rozwiązać najgłębsze tajemnice.

 

 

Absolut

 

Żydzi w miejsce Boga, rozumianego jako władca Izraela, wprowadzili Absolut. Roger Geraudy (1913-2012), teoretyk komunizmu, powiedział, że absolut, to nie Bóg, lecz imię ludzkie. Współcześnie twierdzi się, że Platon był „bożym wysłannikiem”, i jego posłannictwem było „założenie królestwa bożego na ziemi” (Platon, „Listy”, ze wstępu Marii Maykowskiej, PWN 1987). Absolutem jest więc filozofia Platona. Architekci nowego porządku świata zachęcają: „O człowieku. Zwróć się ku Absolutowi, gdyż on jest twoim przeznaczeniem” (Amedeus Voldben, „Wielkie przepowiednie losów ludzkości”, Wydawnictwo Wojciech Pogonowski, 1994). Według chińskiego taoizmu, człowiek ma wyrzec się wszystkich atrakcji świata, wszystkich rzeczy zewnętrznych, siebie samego i oddać się Absolutowi, czyli pod całkowitą niewolę.

 

 

Reinkarnacja

 

Kabaliści wierzą w reinkarnację, której doktryna jest wyłożona w Gilgul a właściwie „gilgul neszamot”. Jest to żydowska doktryną metempsychozy, wywodząca się z misteriów eleuzyńskich i gnostyckich. Platon, filozof grecki, nauki o reinkarnacji głoszone przez kapłanów eleuzyńskich zmodyfikował i następnie je opisał w „Fajdrosie”. W tej formie występuje ona w kabale. W mistyce żydowskiej reinkarnacja jest obecna od XIII w, za sprawą „Sefer ha Bahir”. We wczesnej kabale uważano, że gilgul może trwać nawet tysiąc pokoleń, Zohar podaje natomiast, że jedynie trzy. Wedle doktryny giglul każda dusza z natury pragnie uzyskać doskonałość i złączyć się z Bogiem, jeśli jednak nie uda się jej to za życia, otrzymuje kolejną szansę w innym ciele. Grzesznicy, którzy za życia nie odpokutowali za swą niegodziwość w kolejnym ciele kontynuują swe oczyszczanie przez spadające na nich kary. Z kolei dusze ludzi sprawiedliwych mogą powracać celem niesienia pomocy. Kolejne wcielenie mogą służyć również wykonaniu szczególnych, rozciągniętych na wiele pokoleń zadań. Koncepcję rozwinął Chaim Vital w dziele „Sefer ha Gilgulim”. Dla niego wędrówka dusz była kosmicznym prawem. Widział w niej również metaforę żydowskiego losu – wygnania. Poszczególne dusze były dla niego tylko częściami pierwotnej duszy Adama. Wędrówkę dusz może zakończyć tylko duchowa naprawa, lub Mesjasz, sam człowiek jednak, w swej skłonności do grzechu wciąż pogarsza swój los.

W księdze „Zohar” o reinkarnacji napisano następująco: „Dusze muszą ponownie przyłączyć się do absolutnego ciała, z którego się pojawiły. Lecz, aby tego dokonać, musza rozwinąć wszystkie doskonałości, których zarodek został w nich zasiany, a jeśli nie spełnią tego warunku w ciągu jednego życia, muszą rozpocząć drugie, trzecie, i tak dalej, aż spełnią warunek, który pozwoli im połączyć się z Bogiem. Kabaliści wyobrażenie o Bogu mają neoplatońskie i ukazują go jako En-Sof „Nieskończonego” i całkowicie transcendentnego, niedostępnego ludzkiemu poznaniu i emanującego siebie sferycznie Az do najniższych głębi kosmosu.

Według Powszechnej Encyklopedii Żydowskiej chasydzi również są wyznawcami reinkarnacji.

 

Chasydyzm

 

Na początku XVIII w. z judaizmu talmudycznego wśród Żydów polskich powstał ruch ludowy, który dążył w przeciwieństwie do surowości talmudycznej i ascetyzmu, do nadanie religii treści liberalnych. Duchowym przywódcą zwolenników chasydyzmu był Izrael z Międzyborza na Podolu (1698-1758), który był czczony przez swoich 40 tys. wyznawców jako święty i cudotwórca (cadyk), działający w imieniu Boga (bali szem Tob, w skrócie beszt, stąd powstała nazwa besztanie, czyli chasydzi (pobożni). Chasydyzm, który od początków powstania głosił służbę bożą w rozmodleniu, nabożeństwie, pokorze i radości serca, szybko odszedł od tych ideałów i został zwalczany przez autorytety talmudyczne. Rabini polscy wielokrotnie obkładali chasydyzm klątwami (1772, 1781, 1785 i 1796) Później, chyba ze względów taktycznych, ukorzyli się i stali się surowymi wyznawcami Talmudu.

Wyodrębnienie się chasydyzmu w swej klasycznej formie poprzedziło objawienie się Mesjasza Szabateja Cewiego w 1665 roku i powstanie sabatanizmu. Nauki Cewiego zapoczątkowały sabataizm, który odrzucał prawo judaistyczne i nakazywał studiować kabałę, szczególnie „Księgę Blasku” („Zohar”) i wypełniać jej wskazania. Później wyodrębniła się częściowo inspirowana sabataizmem kontrtalmudyczna sekta prochrześcijańska, frankizm, którą założył wyrosły w sabatajskim środowisku Jakub Lejbowicz Frank. To on głosił, że „Polska jest sukcesją ojców naszych”. Był twórcą żydowskiej sekty frankistów (nazwanej na jego cześć), kupiec, kabalista, rabin sabatarianistyczny, cadyk, teozof, działacz społeczno-polityczny, reformator religijny, astrolog, alchemik, samozwańczy, ogłosił, że jest trzecim Mesjaszem, po Szabetaju Cewi i Baruchji Ruso i utożsamił się z Jezusem Parakletem, ostatecznym zbawicielem. Frank o Polsce:

„Gdyby mi dawano wszystkie kraje, kosztownemi kamieniami napełnione, nie wyszedłbym z Polski, bo to jest sukcesja Boga i sukcesja ojców naszych” (Jakub Frank, Księga Słów Pańskich, fragment 904. Za: Fronda). To właśnie po nim Żydzi uzurpują sobie prawo do Polski.

W rocznicę śmierci cadyka, chasydzi gromadzą się przy jego grobie, wierząc, że w ten dzień dusza zmarłego nawiedza miejsce spoczynku, modlą się i zostawiają tam niewielkie karteczki z wypisanymi prośbami, zwane kwitłech. Tradycja ta jest wciąż żywa – do grobów cadyków w Dynowie, Leżajsku, Łańcucie, Ropczycach czy Rymanowie do dziś regularnie przybywają chasydzi z całego świata (https://fodz.pl/download/fodz_szlak_lancut_pl_www.pdf). W Rymanowie został pochowany cadyk Menachem Mendl z Rymanowa (1745-1815).

 

 

Chabad-Lubawicz

 

Pod koniec XVIII w. z chasydyzmu wyodrębniła się sekta Chabad-Lubawicz w rosyjskiej miejscowości Lubawicze na terenie obecnego rejonu rudniańskiego obwodu smoleńskiego, założona przez rabiego Szneyra Zalmana. W swej historii Chabad-Lubawicz miało 7 rebe wywodzących się z jednej dynastii. Ostatni i uważany dość powszechnie za najwybitniejszego Menachem Mendel Schneerson (1902-1994) zaniechał wyboru następcy i od jego śmierci w 1994 grupa nie posiada swego rebe. Obecnie jest najszybciej rozwijającą się grupą chasydzką – liczącą ok. 200 tysięcy wyznawców na całym świecie. Sekta wyznaje kabałę.

W Polsce 17 kwietnia 2008 r. prezydent Izraela, Szymon Peres spotkał się z przedstawicielami ruchu Chabad-Lubawicz, z rabinem Szalomem Stamblerem na czele w Pałacu Prezydenckim. Prezydent Peres, któremu towarzyszyli przedstawiciele ambasady Izraela w Polsce, nakreślił ostatnią literę w słowie „Izrael” w nowym zwoju Tory, która wkrótce została przeniesiona do synagogi Chabadu.

16 sierpnia 2017 r. członkowie Chabad Lubawicz z Jarosławem Kaczyńskim. Polską rządzi żydowska sekta Chabad Lubawicz poprzez figuranta Morawieckiego (Stanisław Krajski, „Masoneria polska 2018).

 

 

Wyznawcy Platona

 

Współcześnie Platonem są zachwyceni niektórzy Izraelczycy. W 1959 roku uczony izraelski Mojżesz Hadas, utrzymywał, że fundamentem „klasycznego judaizmu”, to znaczy judaizmu ustanowionego przez znawców Talmudu, są myśli Platona, a szczególnie platońską koncepcją Sparty. Zdaniem Hadasa, zasadniczą cechą przyswojonego przez judaizm jeszcze w okresie machebejskim (142-63 roku p.n.e.) platońskiego systemu politycznego jest zasada, iż „każde ludzkie zachowanie winno być podporządkowane przymusowi religijnemu, którego interpretacja zależy od ludzi sprawujących władzę”. W szczególności Hadas utrzymuje, że judaizm przyswoił sobie to, co „sam Platon podsumował jako cele własnego programu”. Mówi o tym wyjątkowo jasno następujący fragment jego Praw: „Naczelna zasada głosi, iż każdy obywatel, czy to mężczyzna, czy kobieta, podlegać ma przydzielonemu mu urzędnikowi, oraz że nikt, czy to w dobrej wierze, czy w żartach, nie odważy się wziąć odpowiedzialności za swoje czyny we własne ręce. Tak w okresie pokoju, jak i w czasach wojny obywatel musi przez cały czas żyć pod okiem nadzorującego urzędnika… Znaczy to, że należy tak ćwiczyć umysł, by nie próbował jakiejkolwiek niezależności, ba, by nie znał nawet sposobu, jak taką niezależność osiągnąć” (Izrael Szahak „Żydowskie dzieje i religia”, tłumaczenie Jan M. Fijor, Fijorr Publishing, Warszawa-Chicago 1997).

 

 

Ustrój państwowy według Pitagorasa

 

Struktura organizacyjna nowego porządku świata jest oparta na porządku stworzonym przez Pitagorasa w Krotonie, oraz Platona. Pitagoras (582 – 492 przed Chrystusem) był założycielem sekt orfickich w Krotonie, Metapontianie, Tarencie w płd. Italii. Bractwa pitagorejskie nazywały się heterie, które były tajnymi związkami politycznymi i religijnymi. Ich współczesnym odpowiednikiem są loże masońskie. Bractwa te rozszerzyły się z Krotonu, gdzie była hetaria macierzysta, na wszystkie miasta ówczesnej Grecji, w których wywierały potężny wpływ na bieg polityki. Bractwo Pitagorejskie dążyło do objęcia władzy w całej południowej Italii. Rozgałęzienia jego sięgały Tarentu, Heraklei, Metapontu, Regium, Himery, Katany, Arygentu, Sybarysu.

Członków obowiązywało bezwzględne posłuszeństwo dla mistrza i jego nauczania. Adeptom nakazywano milczenie, po czym musieli składać przysięgę zachowania w tajemnicy nauk i wiele symbolicznych przepisów. Orficy wierzyli w reinkarnację. Pitagoras twierdził, że pamięta swoje poprzednie wcielenia. W jednym z nich miał być Apollonem. Sekta miała wyznaczone cele religijne i polityczne. Przez długi czas orficy odgrywali wielką rolę polityczną i religijną w płd. Italii i na Sycylii. Orficy wywarli ogromny wpływ na nauki eleuzyńskie. Zajmowali się również magią. W jej zakres wchodziło panowanie nad zjawiskami przyrody, wywoływanie nadzwyczajnych wrażeń lub skutków przy pomocy sil tajemniczych, rzucanie i odczynianie uroków, ale przede wszystkim ujarzmianie woli osób drugich.

Pitagoras był mistrzem pierwszego króla Rzymu, Numy. Jak można wnosić z zachowania króla, to pitagorejczycy do orfizmu wprowadzili magię i szarlatanizm. Numa posiadał moc czarodziejską. Był bezwzględnie posłuszny wskazaniom mistrza, który kierował jego polityką i sprawami religijnymi. Król wprowadził wielką liczbę bóstw. Rozpoczął od oddawania czci boskiej Romulusowi pod imieniem Kwirnusa. Zapoczątkował kult Jowisza z przydomkiem Elicius i Terminus, bogini Fidea, bóstwa Dius Fidius i kult bogów sabińskich. Dał Rzymianom święte tarcze i Palladium, mistyczne oznaki panowania oraz wprowadził Janusa o dwóch obliczach, symbol pokoju i wojny (Michael Grant, „Mity rzymskie”, PIW, Warszawa 1978).

W Krotonie Pitagoras stworzył ustrój państwowy, i wprowadził do niego wtajemniczenia. W ciągu dwudziestu lat zyskał tak wielką władzę, że został nazwany półbogiem. Kroton, osada achajska, miał rząd oligarchiczny. Na czele stała RADA TRZYSTU. Członkowie byli najwyżej wtajemniczeni i piastowali równie wysokie stanowiska jak kapłani egipscy. Wprowadził żywioł wtajemniczenia do rządów państwowych. Połączył zasadę demokratyczną, a więc obieralności, z zasadą rządu opartego na ludziach wtajemniczonych. RADA TRZYSTU tworzyła zatem rodzaj zakonu politycznego i religijnego, na którego czele stanął z natury rzeczy sam Pitagoras. Zobowiązano się wobec niego uroczystą, straszliwą przysięga do zachowania bezwzględnej tajemnicy.

Niżej była RADA TYSIĄCA, złożona z przedstawicieli wielkich rodów. Sprawowała ona władzę prawodawczą i rozciągała pieczę nad władzą wykonawczą. Istniały również zgromadzenia ludowe, jednak władza ich była ograniczona.

Grecki filozof Proklos (410-485), neoplatonik, twierdził, że to co nauczał Orfeusz pod osłoną ciemnych alegorii i co wykładał Pitagoras po przejściu wtajemniczenia orfickiego, tego Platon dokładną zdobył znajomość z pism orfickich i pitagorejskich. Kilkadziesiąt lat po śmierci Pitagorasa, Platon przebywał w Krotonie u pitagorejczyków.

W „Państwie” Platon znosi rodzinę i wprowadza wspólność kobiet i dzieci, zniesienie instytucji małżeństwa i praw rodzicielskich. Zniesienie rodziny. Porfiriusz 232-305), starożytny filozof neoplatoński, komentator Platona, opowiada, że dwa tysiące obywateli krotońskich porzuciło swój zwykły tryb życia i zrzeszyło się, aby wraz z żonami i dziećmi, połączywszy swoje majątki we wspólne dobro, wieść żywot zjednoczonego bractwa (Edward Schure, „Wielcy wtajemniczeni”, Interart TEDAR, Warszawa 1995). Żyli więc tak, jak podaje Platon.

Panowanie pitagorejczyków trwało 25 lat Wymordowanie pitagorejczyków było hasłem do przewrotu w Krotonie i w zatoce Tarenckiej. Pitagoras zginął wraz z trzydziestoma uczniami w budynku, który został podpalony przez tłum. Miasta italskie skazały pozostałych pitagorejczyków na wygnanie. Bractwo zostało rozproszone, jego niedobitki rozpierzchły się po Sycylii i Grecji (Edward Schure, „Wielcy wtajemniczeni”, Interart TEDAR, Warszawa 1995). Gwiazda pięcioramienna pochodzi od Pitagorasa.

 

 

Światem rządzi tajna kabała

 

Świat się zmienia na złe, ponieważ niewielka grupa ludzie kieruje biegiem wydarzeń na świecie.David Rothkopf jest członkiem Rady Stosunków Zagranicznych, w skroócie CFR (The Council on Foreign Relations). Był dyrektorem zarządzającym Kissinger Associates, międzynarodowej firmy doradczej założonej i pod przewodnictwem byłego sekretarza stanu USA Henry’ego Kissingera.Bezpośrednio przed dołączeniem do Kissinger Associates, Rothkopf pełnił funkcję amerykańskiego podsekretarza ds. Handlu w zakresie polityki i rozwoju handlu międzynarodowego. Poznał wielu wpływowych polityków. Napisał:

„W ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat pojawiła się globalna elita, która ma znacznie więcej mocy niż jakakolwiek inna grupa na świecie … To, że taka grupa istnieje, jest bezdyskusyjne: szefowie państw, prezesi największych światowych firm, medialni baronowie, miliarderzy, którzy są aktywnie zaangażowani w swoje inwestycje, przedsiębiorcy technologiczni, potentaci naftowi, zarządzający funduszami hedgingowymi, inwestorzy private equity, czołowi dowódcy wojskowi, wybrani przywódcy religijni, garstka znanych pisarzy, naukowców i artystów, a nawet przywódcy terrorystów i mistrzowi kryminaliści, spotykają się powyższe kryteria członkostwa … Zidentyfikowałem tylko ponad 6000 osób, którzy są członkami globalnej elity (David Rothkopf, „Superklasa. Kto rządzi światem?”: The Global Power Elite i The World They’re Making, Farrar, Straus i Giroux, New York, 2008, przedmowa, XIII-XIV). Za: Tajne stowarzyszenia, organizacje globalistyczne i rząd światowy – autor: Stanley Monteith, 2010-04, źródło: Radio Liberty.

John Swinton (1829–1901) był redaktorem strony redakcyjnej „New York Timesa” w latach 1860-1870.Kiedy zwrócił się do grupy dziennikarzy w Twilight Club w Nowym Jorku 12 kwietnia 1883 roku, stwierdził:

„Niezależna prasa w Ameryce nie istnieje. I wy o tym wiecie. Nie ma nikogo wśród was, który ośmieliłby się pisać własne opinie i już wiecie, że jeśli to uczynicie, to nie byłyby nigdy opublikowane. Mi płacą tygodniówkę po to, bym trzymał swoje uczciwe opinie daleko poza gazetą. Wielu z was otrzymuje podobną pensję za podobne rzeczy i każdy wie, ze gdyby chciał być takim wariatem by pisać uczciwie, szybko znalazłby się na ulicy w poszukiwaniu innej pracy. Jeśli ja ośmieliłbym się napisać to, co myślę naprawdę, znalazłbym się bez pracy w ciągu 24 godzin. Dziennikarski interes polega na niszczeniu prawdy, na świadomym okłamywaniu, znieważaniu, warowaniu u nóg bogactwa oraz na sprzedawaniu własnego kraju i swojej rasy za kawałek chleba powszedniego. Czym jest to szaleństwo, by wznosić toasty za niezależna prasę? Jesteśmy tylko wasalami bogaczy za kulisami, oni pociągają za sznurki, a my tańczymy. Nasze talenty, nasze możliwości i nasze losy są własnością innych. Jesteśmy intelektualnymi prostytutkami” (Stanley Monteith, „Konspiracja Rezerwy Federalnej”, wrzesień 2004).

Od tego czasu niewiele się zmieniło, z wyjątkiem faktu, że członkowie tajnej kabały kontrolują więcej mediów i opracowali bardzo wyrafinowane metody kontrolowania rzeczywistości amerykańskiego narodu.

W rzadkich przypadkach odważny członek mediów próbował wyeksponować wpływ tajnej kabały. Richard Harwood pracował dla „The Washington Post” przez 22 lata iw tym czasie napisał to, co kazano mu pisać, ale po odejściu napisał artykuł zatytułowany „Rządzący dziennikarze klasy”, który ujawnił totalitarny wpływ Rady na sprawy zagraniczne. Dlaczego to jest ważne? Jest to ważne, ponieważ CFR jest jedną z głównych „front organizacji” dla tajnej kabały, która kontroluje USA.

Czy sekretna kabała istnieje dzisiaj? Tak! David Rockefeller, Honorowy Przewodniczący CFR oraz Założyciel i Honorowy Przewodniczący Kapituły Amerykańskiej Komisji Trójstronnej, w swej książce „Memoirs”oświadczył:

„Niektórzy nawet wierzą, że jesteśmy częścią „tajnego” porozumienia działającego przeciwko najlepszym interesom Stanów Zjednoczonych, charakteryzującym moją rodzinę i mnie jako „internacjonalistów” i spiskujących z innymi na całym świecie w celu zbudowania bardziej zintegrowanej globalnej struktury politycznej i gospodarczej – jeden świat, jeśli chcesz, jeśli to jest zarzut, to jestem winny i jestem z tego dumny” (David Rockefeller, „Memoirs”, Random House, New York, 2002, s. 405.)

 

Stanisław Bulza

=========================================

http://www.polishclub.org/2018/07/15/zydzi-a-moze-nie-zydzi/?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed%3A+PolishClubOnline+%28Polish+Club+Online%29