Justice4Poland.com
Connecting true geography and detailed unfolding of wide variety of crimes perpetrated by German/Ukrainian Nazis and jewish bolsheviks of Soviet Union on the Polish nation.
7 Lipca, 2016 – Manifestacja Kresowa
Konflikt pamięci o ludobójstwo ukraińskie
Konflikt o ludobójstwo ukraińskie to jeden z popularnych dzisiaj sporów w mediach i w polityce. Warto spojrzeć jednak szerzej na ten konflikt, na jego źródła historyczne.
Jeszcze podczas wojny Polskie Państwo Podziemne popełniło poważne błędy w swojej polityce. Władze PPP nie chciały ujawnić prawdziwej skali zbrodni, która miała miejsce na Wołyniu. Rząd polski na uchodźstwie bał się bowiem, że ujawnienie wiązałoby się z przyznaniem utraty wpływów na ziemiach wschodnich. Oprócz nieujawnienia zbrodni polskie władzy nie postanowiły o dostarczeniu broni mordowanym oraz o jakiejkolwiek pomocy zbrojnej. Dodatkowo rząd PPP oficjalnie głosił w wydawanej prasie podziemnej poparcie dla Sowietów, co w praktyce oznaczało wyrok śmierci na Polakach żyjących na Wołyniu i w Galicji Wschodniej.
Po zakończeniu wojny o zbrodni milczeli sami Kresowianie. W czasach komunizmu wspominanie o ludobójstwie na wschodzie, o pomordowanych rodzinach lub pozostawionych tam ziemiach stanowiło dla mówiących zagrożenie. Ludzie przybyli z Kresów czuli się bardziej zagrożeni wywózkami na Sybir i w głąb ZSRR ze względu na wiedzę, którą posiadali o czynach Sowietów z czasów wojny. „Sowieci sami popełnili w województwach wschodnich RP wiele zbrodni, nie mówiąc o masowych wywózkach Polaków na Sybir, byli więc na tym punkcie przewrażliwieni. Ponadto w Polsce Ludowej głoszono „przyjaźń” Polski i narodów Związku Sowieckiego, co przekładało się automatycznie na ukrywanie prawdy o rzezi.
Pomoc obcych państw
Duża część morderców z Ukrainy wyemigrowała do Ameryki Północnej, głównie do USA i Kanady. Tam niemalże bez przeszkód banderowcy mogli zająć się tuszowaniem prawdy poprzez działalność różnych organizacji społecznych i wydawniczych. Jedynym warunkiem postawionym przez Amerykanów było wyrzeczenie się ideologii nazistowskiej. Wówczas Ukraińcy opanowali m.in. Ukraińskyj Konhresowyj Komitet Ameryky, założyli Komitet Ukrajinską Amerykańską Koordynacyjną Radę. w Kanadzie zaś ounowcy opanowali Komitet Ukrajinciw Kanady oraz powołali Świtowyj Kongres Wilnych Ukrajiniw. Wykorzystując finanse amerykańskie banderowcy rozwinęli propagandową działalność wydawniczą, czego przykładem są: „Prołoh”, które wydawało pisma „Suczastnist”, „Ukrainian Quarterly” i „Ukrainśkyj Istoryk”. Do zafałszowania prawdy bardzo mocno przyczyniło się wydanie w Toronto 38 tomów Litopisów UPA, w których banderowcy przedstawili własną wersję działalności OUN-UPA z czasów II wojny światowej.
Po ogłoszeniu Ukrainy niepodległym państwem, Kanada i Stany Zjednoczone przekazały duże sumy pieniężne na badania i teksty, które miały udowodnić zarówno Polakom i Ukraińcom jak i reszcie świata, że organizacje OUN i UPA nie były organizacjami zbrodniczymi. Badania te miały wręcz pokazać, że OUN-UPA zasługuje na pochwałę ze względu na działalność narodowowyzwoleńczą i partyzancką. „Doszło do tego, że mordercom polskiej ludności stawiane się dzisiaj pomniki, i to nawet na polskiej ziemi.”
Do rozwoju organizacji banderowskich oraz kultu zbrodniarzy na Ukrainie przyczynił się tamtejszy prezydent Wiktor Juszczenko. „Nowy prezydent niemal od razu poparł skrajnych nacjonalistów i wprowadził pogrobowców OUN-UPA na polityczne salony”. Konsekwencjami była banderyzacja zachodniej części Ukrainy oraz heroizacja największych zbrodniarzy, w które to zostały wciągnięte również dzieci i młodzież. Banderowcy mają swoje ugrupowania polityczne, z których wchodzą do rządu ukraińskiego oraz swobodny dostęp do mediów, gdzie mogą opowiadać o swoich rzekomych zasługach wojennych i narodowościowych. „Ich protektorem był przez lata sam prezydent Ukrainy Wiktor Juszczenko, dzisiaj Petro Poroszenko.” Przez działania władz ukraińskich, wielu Ukraińców również żyje w strachu. Ci, którzy ratowali lub w jakikolwiek sposób pomagali Polakom mordowanym podczas wojny, boją się ujawnić ze względu na represje, jakie mogą ich dosięgnąć, a czego już nieraz byli świadkami.
Poprawność polityczna
Po 1989 r. do Polski „przywieziono ze Stanów Zjednoczonych poprawność polityczną”. Kresowiacy mogli o swoich bliskich pomordowanych oraz o całej tragedii wołyńskiej mówić jedynie w swoich domach. Wszystko to było czynione w imię „pojednania” z Ukraińcami. Jednak, mimo działań polskiego rządu oraz innych osób, znaleźli się także ci, którzy walczyli o ujawnienie prawdy. „We wrześniu 2009 roku Sejmik Dolnośląski przyjął uchwałę w sprawie dokonanego na Kresach Wschodnich przez faszystów ukraińskich.” Jednocześnie nazwano całą zbrodnię ludobójstwem, oddano chwałę pomordowanym, a także uczczono tych Ukraińców, którzy pomogli w tamtym czasie Polakom. W ślad za Sejmikiem Dolnośląskim poszły: w 2009 roku Sejmiki Opolski i Podkarpacki, w 2010 roku Sejmiki Lubuski, Małopolski i Mazowiecki. Sejmik Opolski poszedł o krok do przodu i przyjął w uchwale również dzień 11 lipca 1943 roku jako symbol ludobójstwa ukraińskiego.
Jest jednak wielu samych Kresowian, a także ich potomków, którzy milczą o tamtych wydarzeniach. „O kwestiach ludobójstwa wolą milczeć, bo inaczej wielu rodaków bezrozumnie przypina im etykietę rewizjonistów, szowinistów, którzy myślą o własnych interesach.” Kresowiakom upominającym się o prawdę zarzuca się, że myślą jedynie o odzyskaniu własnego mienia pozostawionego na wschodzie, o zemście na narodzie ukraińskim oraz zarzuca się im także psucie stosunków polsko-ukraińskich. Dopuszcza się jedynie sentymentalne rozmowy o kulturze, krajobrazach czy zabytkach kresowych.
Początkowo o ujawnienie prawdy domagały się pojedyncze osoby – świadkowie wydarzeń, którzy jednak byli już w sędziwym wieku, co czyniło ich dość niezdolnymi do uczestnictwa we władzy. Dodatkowo zawodowi historycy zarzucali Kresowiakom, że brakuje im profesjonalizmu. Z biegiem lat zarówno Kresowiacy jak i ich potomkowie zaczęli zakładać organizacje upamiętniające ofiary ludobójstwa oraz walczące o ujawnienie prawdy. Wiadomo jednak, że największy wpływ na kształtowanie poglądów i opinii społeczeństwa mają polityka i media. Media zaś w pierwszych latach niepodległej Polski (po 1989 r.) nie wspominały w ogóle o zdarzeniach z Wołynia, natomiast w ostatniej dekadzie można było dostrzec jedynie pojedyncze lata, w których więcej mówiło się o ludobójstwie zarówno w sposób ujawniający prawdę jak i fałszujący prawdziwe wydarzenia.
Skutki milczenia mogą być jednak opłakane. Niepotępienie i przemilczanie zbrodni jest tym samym przyzwoleniem na popełnienie jej w przyszłości. Tym bardziej, że wyrażamy już zgodę na stawianie pomników i gloryfikowanie zbrodniarzy UPA. Bandera, Szuchewycz i inni winni zbrodni ludobójstwa powinni być nazwani po imieniu, nawet mimo tego że Ukraina uważa ich za swoich bohaterów. Dobre stosunki międzysąsiedzkie powinny się opierać na prawdzie.
Źródło: L. Kulińska, C. Partacz „Zbrodnie nacjonalistów ukraińskich na Polakach w latach 1939-1945. Ludobójstwo niepotępione” Warszawa 2015; J. Paluch „Rozmowy o Kresach i nie tylko” Kraków 2010; T. Isakowicz-Zaleski „Nie zapomnij o Kresach” Kraków 2011
http://prawapolityka.pl/2016/07/konflikt-pamieci-o-ludobojstwo-ukrainskie/
=======================
Szowinizm ukraiński to wrzód na zdrowym ciele ukraińskiego narodu! Elżbieta Borowska
Manifestacja Sumienia Ofiar ukraińskiego ludobójstwa
Ostre przemówienie Grzegorza Brauna o Wołyniu pod Sejmem!
Ksiądz Isakowicz – Zaleski
MANIFESTACJA KRESOWIAN
=====================
================
=================================
All information, data, and material contained, presented, or provided on justice4poland.com is for educational purposes only. It is not to be construed or intended as providing medical or legal advice. Any views expressed here-in are not necessarily those held by justice4poland.com
ENOUGH LIES
–
DOSYĆ KŁAMSTW
Walczmy z przejawami antypolonizmu
Justice4Poland.com 
Recent Comments